O inferno

Hoxe teño que dicir as cousas como as sinto, como me saen de dentro, como as levo gardadas dende o día en que o noso paísiño comezou a arder polos catro costados, ben, fundamentalmente por 2, as provincias da Cruña e Pontevedra. Eu teño a sensación metida na cabeza de que alguén non foi capaz de atopar outro petroleiro para derramalo diante deste novo goberno e a falta diso, tomou a decisión de convertir o noso territorio, ou boa parte del, no máis parecido ao Inferno. Lévanse vertido moitas burdas mentiras, dun xeito noxento e rastreiro e mesmo teño tamén a impresión de escoitar discursos preparados de antemán. O que máis me doe é que entre elas teñen posto a caldo a todo ese exercito de homes e mulleres que están a deixar o pelexo na súa loita sen descanso contra o lume. Teñenos tildado de faltos de experiencia, de faltos de organización e barbaridades polo estilo... e mentres tanto eles dando o callo a pe de lume. Non hai máis que verlles a cara de fatiga, o ánimo desfeito, o cansanzo até a extenuación... para darse conta de que nada diso é certo. Non é cuestión de falla de organización nin experiencia, todo iso sobra, sobra pero no bando contrario, no lado dos que no seu día argallaron toda esta estratexia da desfeita, do pánico e do medo, todo elo igualmente provocado, dado que eiquí xa nada é casual. Cada quen que tire as conclusións que estime oportunas e chegue tan lonxe como queira nos seus pensamentos. Eu teño claro que fai moito que deixei de crer nas meigas. Xoan de Requeixo