Xeito curioso de festexar o remate do ano.
Coma case sempre... "a ledicia" vai por barrios.
Xoan de Requeixo.
Bitácora colectiva do grupo Alpendre
Xeito curioso de festexar o remate do ano.
Coma case sempre... "a ledicia" vai por barrios.
Xoan de Requeixo.
Logo de moito dilucidar, de pensar e repensar que facer coa herdanza fraguiana, a actual equipa de goberno decidiu tirar para adiante até o extremo de "apropiarse" de tan magna obra. O resultado disa decisión xa se verá. O inmediato é tan claro como que non van poder dicir o día de mañá que "esa pataca quente non era súa". Xa non é tal.
Mentres tanto logo, xa digo, de facer renacer o proxecto das súas cinzas, procurando certas "asistencias" por parte de universidades e empresariado, o auténtico monte galego fica máis desolado ca nunca e non exclusivamente por mor da vaga de lumes deste vrao pasado.
Por motivos que non veñen ao caso teño feito moitas viaxes -de extremo a extremo- ao longo da xeografía galega e neles teño visto moitos, moitos lugares onde non hai xa vida algunha, nin posibilidade de que a haxa; somentes cumios e montes petreos, auténticos pedregais onde calquera capa de manto vexetal foi arrastrado de xeito definitivo, se é que non se lle pon remedio.
Esa desertización é un problema serio, que afecta -digo isto sen ser experto na materia pero aínda así é algo demasiado evidente- aos ecoxistemas, á erosión, ás riadas... e mesmo á idea que nós temos da paisaxe.
Moitos lugares vémolos hoxe pelados, somentes pedras: moitos na Costa da Morte, outros en Padrón ou na Cañiza... e atribuimos ese fenómeno da falla de vexetación ás inclemencias do tempo, ao vento, á xiada... cando iso non acontece así salvo en contadas ocasións.
Sería necesario por medidas para paliar ese problema, pedindo para iso o consello e a mediación das institucións relacionadas coa materia (neste caso sí ás universidades e sí tamén ao empresariado) e non deixar pasar máis tempo até que vexamos unha grande parte do noso entorno convertido nun deserto de pedras e rochas.
Fernán da Veiga
O limiar acordado entre as forzas (o BNG non entra dentro desa definición, dado o seu caracter galego sube-baixa-escaleiras e o bipartidismo reinante) é o seguinte:
"Galizia, Nazón Andaluza."
Así mesmo a Capitalidade, noutrora punto de enfrontamento entre Cruña e Compostela, pasará directamente a Caí "pixa"!, aforrando debates e pechando feridas aínda sangrantes.
De igual xeito, o corpo do noso benquerido apóstolo Santiago será levado até a Mezquita de Cordoba, entre palmas e rasgueos de guitarras, ao son de soleares, seguidiñas e algunha que outra herba propia do lugar e, xa que logo,... o Camiño traslada o seu destino dende Fisterra até o lonxano Rocío (evidentemente).
Así nos vai.
Xoan de Requeixo
Pd: A Villarino é poñente do Estatuto??? Non!!! NON!!! NON!!!! Deus nos colla confesados!!!
Pd2: Aqueles que obviamente discrepen serán correspondentemente tildados de ignorantes! Non podía ser doutra maneira.
Particularmente penso que determinados símbolos son un ben a respeitar; principalmente para que non haxa malentendidos, cabreos nin pelexas, todas elas a evitar na medida do posibel.
Quen parece ter unha visión e unhes gustos diferentes aos meus -e aos de moitos outros!- é a Sra. Presidenta do Parlamento Galego, Dolores Villarino; empeñada en misturar os seus gostos particulares, o refraneiro popular -enténdase por aquelo das 7 tazas!- e finalmente, para millorar a receita, un certo aquel cuasi cómico, moi similar ao conto aquel do home, que magullado e desfeito, espetaba ao persoal a xa mítica frase de "O gato é meu e fodo nel canto quero!".
O caso é que non estamos a falar do gato da Sra. Villarino se non dun dos símbolos que nos representan e pertencen a todos. Non esquecer.
Xoán de Requeixo
Cecais agora a máis inmediata ameaza non veña propiamente polo Mar se non por terra... entre camións, formigoneiras e paleadoras... contra ela tamén deberiamos estar alerta, impedindo desfeitas que pouca volta atrás terian.
Nese senso... a cidadanía, unha vez máis, debería non baixar a garda e ir máis aló que os propios políticos.
Fernán da Veiga
Era cousa ben sabida que todo isto tiña por único obxecto xerar temores e inseguridades para, sempre en base a iso, poder controlar e recortar as escasas liberdades que nos deixan. Tales medidas non serven máis que para levar a diante esta "xestión do medo", que tanto e tan ben lles renta a determinados sectores da política nacional e internacional... aínda que as veces parece o contrario.
Fernán da Veiga.
Pd: É evidente que hai substancias máis perigosas ca iso... mais estamos seguros de que non circulan tamén por aí?
Non quixo advetir ao resto dos animais do perigo inminente. Sabía ben que eles serían os que facilitaran a súa escapatoria; gañando un tempo ben prezado e necesario para todo aquel que fuxe.
Agora, xa instalado na nova toupeira, revisa dende a lonxanía a prensa diaria. Sorrí cada vez que algunha nova relata a captura dalgún dos seus vellos compañeiros de fazañas (o xabarín, a perdiz, o cervo...)
Ao fin e ao cabo... por algo ven sendo o raposo...
Xoan de Requeixo