Gaitaescolas

Moito deron que falar a idea e a denominación de Galegoescolas. Como en todo, sempre hai quen lle gusta e quen se queixa... sempre hai para todos os gustos. Outros temos certa envexa e esperamos iniciativas parecidas con respecto da nosa música. É un terreo onde tamén hai moito que sachar... e onde teñen medrado moitas malas herbas ao longo destes últimos anos. Non estaría mal un modelo de ensino musical que reintroducise todas esas "balas perdidas" na cultura propia deste país e desterrase ese outro tipo de aloucadas aventuras... a fin de contas, a nosa gaita... a nosa música tamén fala galego. Para cando esa boa nova? Asdo. Eáns de Cotón

Un mundial da prostitución

Permitir ou non a práctica da prostitución, regulala, abolila, legalizala, penar aos clientes... é un debate fondo e complexo; ligala ao evento deportivo máis popular e que máis espectación esperta... iso xa non ten discusión posibel. Descarregar Manifesto "Comprar sexo non é un deporte" (en castelán) (en portugués) Asinar Asdo. Fernán da Veiga

Friqueandonos?

Alguén pensaba que ía quedar un só espazo libre de friquismo? Evidentemente non! O peor do conto é o exemplo que dan... xa vexo a máis de un nos vindeiros días... subido á tribuna do parlamento do estado, disfrazado de Superlópez... quen podería ser el??? Deixame que o pense. Asdo. Xoan de Requeixo

O Dolmen de Dombate

Parace ser que xa saiu o resultado do concurso de rehabilitación do Dolmen de Dombate... polo visto trátase dunha novedosa concepción museística; vano meter nunha urna de metacrilato que permitirá ao visitante a súa observación dende todos os puntos, dende arriba, dende abaixo... As paredes da caixa será pequenos acuarios con fermosos peixes de cores tropicais, que vivirán animados por unhas singulares luces laser e de neón e un lixeiro toque New Age na ambientación musical. O recinto estará arrodeado de palmeiras e unhas fermosas señoritas, as guías, unhas rapazas moreniñas con sotaque cubano e saias de xuncos e palla, que irán explicando a esquisitez do prantexamento e as melloras levadas a cabo no emprazamento. Nin que dicir ten que o visitante disporá -dentro do propio megalito- dunha conexión a internete wifi, uhf, mp3 e rediose!!! todos os avances que sexan necesarios para poñer ao día tan obsoleta construcción. Ah!! Xa me esquecía... un bar -obviamente- e a correspondente tenda de souvenirs. Asdo. Xoan de Requeixo PD: Igual emocioneime demasiado... aínda así non creo que a cousa quede moi atrás.

O pánico da dereita

Hai uns días, o goberno de Madrid manifestou a súa intención de reunirse con ETA, e que esta cuestión sería debatida no parlamento. Non direi que desta vez o asunto do terrorismo vai rematar en España dunha vez, pero a lo menos penso que se está máis preto que nunca, e nunhas condicións inmellorables para logralo. Mais, ¿por qué teñen tanto medo na casa PP? ¿É que non pode ser que o goberno que remate con ETA non estea gobernado por eles?¿Serían eles capaces de facelo? As respostas son tan claras que non vou nin a comentalas. Ogallá algún día esta xente desapareza da vida política española, faríannos un gran favor. Paquito

Luz

A cidade está empapelada; os seus amigos non o esquecen, queren luz e que se aclaren as dúbidas que rodean o acontecido. Eu non o coñecía, non sei das súas ideas nin como pensaba; Tampouco coñezo os detalles, non sei quen era nin que lle pasou, nada sei... simplemente vexo os carteis en cada cabina, a súa foto en cada farola e penso que non poden quedar as cousas así. Deben finalmente aclararse, xa tardan. Asdo. Fernán da Veiga

Empedrado Cidade Vella da Coruña

Gostaríame chamar a atención da xente da cidade da Cruña nun tema que resulta particularmente penoso. Trátase da "renovación" que está a levar a cabo o concello no empedrado da Cidade Vella, ou o que é o mesmo, eliminan as vellas e históricas pedras para sustituilas por outras novas de feitura moderna, "granito de máquina", co cal as rúas e os rincóns que as conforman perden toda ou boa parte do seu encanto e beleza. Xa tiñamos exemplos desa desfeitura na Praza da Constitución (sintoo máis a miña memoria non me permite lembrar o nome histórico da mesma, desculpádeme) xusto diante do edificio de Capitanía... toda ela de evidente mal gusto. Outro exemplo ben coñecido... o propio empedrado dos Cantóns. Non se pode permitir que o desexo que tanto tempo se lle negou ao Sr. Pacón, ese capricho de neno rico, recén chegado á Cidade Vella, se leve a cabo unha vez que deixou o seu cargo. Eu dou o meu sinceiro apoio ao veciños desa zona, aos que levan toda a vida vivindo nesas casas e que tan ben lle queren a aquelas pedras e á súa historia. Espero que esteñades todos comigo e con eles. Asdo. Fernán da Veiga.

O Dandy no Vaticano

Xa botávamos de menos esa cara tan particuliar e característica, case diría eu que familiar... xa tiñamos morriña dese sotaque tan galicien sen querelo e esa filosofía de vida tan "a súa maneira", ao seu aire e cun estilo particular como poucos, sempre tan "mai guei", como el mesmo diría parafraseando ao Frank Sinatra. Aí o temos, por fin, o noso amigo Ex-Sirciño de Punta Herminia á beira -ao lado direito, claro, "la duda ofende"- da máxima representación da igrexa católica neste pequeno mundo noso, ao carón do mesmísimo Sr. Mazinger.. Se o noso Paco non fose tan áxil, tan raposo e se non fose polo moito que estivo entrenando todos estes anos acó na Cruña... de seguro que o vello o alcanzaba de cheo con algún dos torpedos que lle quixo lanzar. Vai dado se pensa que o vai coller nun renuncio tan pronto... a fin de contas xogan os dous no mesmo bando. Asdo. Xoan de Requeixo

Inversión amortizada

O negocio dos encoros e as hidroeléctricas até hoxe xa foi amortizado en catro veces o seu custo... mentres tanto continuamos á espera da construcción dos correspondentes pasos que permitan a peixes e anguías remontalos sen maiores atrancos. Unha débeda pendente das empresas hidroeléctricas e sobre todo... dos gobernos que llo deberan esixir. Até cando? Asdo. Fernán da Veiga

Circo

Montei un circo... ...só me medrou un "Martínez Pujalte" Asdo. Xoan de Requeixo

Diario dunha Fresa

Coma sempre, acostumo a baixar correndo e tropezando con todo, nin me decanto do que acontece ao meu arredor, pero estos días baixando da casa da miña tía, a pobre é a que me alimenta tódolos días -máis que a casa da miña tía parece o mesón :" Casa Mucha- Menú del día", pero de balde claro-. Atopo unha rapariga xovenciña traballando cuns obreiros no portal do edificio. Alégrome. Por fín igualdade, en sectores nos que atopamos un baixo índice de emprego femenino. Entérome de que a rapaza estivo no exército e que agora quere entrar na Policía Local de Vigo. Quiso matricularse nunha coñecida Academia que prepara e "axuda" aos mozos para tal fin, e tras darlle mil voltas, mirando a rapaza con desprezo por ser muller, dinlle que seica levar lentillas é impedimento pra traballar de policía. Sexa certo ou non (o cal dubidoo moito), teño que decir que o seu rexeitamento non é polos lentes senón polo feito de ser muller. Que tristura, que aínda moitos pensen que non somos iguais. Como dí un amigo meu " Eu creo no Igualitarismo".

Unha gran queimada

Non son moi dado a ese aquel pseudofolclórico da queimada e moito menos a ese invento pintorésco, iso sí, dos conxuros, exconxuros e restantes accesorios... mais a ocasión mereceo. Ide preparando os ingredentes... cacharro xa o temos preparado. Asdo. Xoan de Requeixo

Sorte

"A sorte favorece só á mente preparada."

Isaac Asimov

Sei que non lle vai facer falla a sorte... mais nunca está de máis tela a mao.

Unha aperta.

Asdo.

Fernán da Veiga

Galiza dividida?

Xa estamos outra volta co mesmo. Os do mar muxián...

queren fábrica de peixe a pesar de encher de merda o seu océano... e esnaquizar o seu entorno, válelles se conseguen un traballiño. Nós...

arremecajenacona!! a dicirlles que non... que non a queremos! que queremos ver o mar limpo como unha vitrina.

Eles din que queren traballo, traballo que nós non lles damos, xa o quixeramos tamén pra nós, non se pranta na horta, nin sae da chisteira, e tampouco de debaixo da boina. Eles din que só emigración, marchar ás Canarias, a Alemaña.... insisten en que a queren e nós que non! que non estamos pra colonias, que queremos progreso, futuro! e non esa industria colonial!

Sempre a mesma división, pareceres separados, non se unen, nos se xuntan nin co SuperGlue. Un muro de incomprensión, un monumento petreo á diferencia, aos caracteres irreconciliabeis, á falla de puntos intermedios, tonos puros, brancos ou negros. Unhes berran "Nunca máis" ... outros "outra máis" Unhes "so tuzaros" ... outros "Ecofascistas". Non hai remedio, somosche así e así che somos, está visto. Asdo. Fernán da Veiga Pd: Entendo que non todos os muxiáns e habitantes da Costa da Morte teñen, representan, o mesmo parecer. Non se ofender.

Desnortados

Os partidos, colectivos e mesmo os individuos afíns a ideas de esquerdas andamos -coma tantas outras veces- desnortados, distraidos e ensimismados, discutindo polas mesmas parvadas formais de sempre. Mentres nós estamos así, dende a outra bancada non perden un minuto, apuran o paso e aprópianse -coa nosa licencia- dos símbolos daquelo polo que nunca loitaron e que a outros tanto lles costou acadar. Regalámoslles a Constitución e con ela están facendo todo o que lles ven en gana, sempre na nosa contra. Regalámoslles tamén -por ese absurdo e cándido exceso de tolerancia- a memoria e deste xeito están a escribir a historia que lles parece máis oportuna, como un traxe feito a medida do vencedor, criminalizando o vencido. Permitímoslles deixar media España chea de monumentos aos seus heroes (dade un paseiño pola cidade da Cruña) e mesmo non houbo quen impedira a subvención para a súa fundación favorita, pagámoslla mesmo do noso peto. e qué fixemos nós? Alguén debería marcar o rumo desta nave, imos sen compás nen temón e non poderemos ir así por moito tempo. Asdo. Xoan de Requeixo

Para os que sempre están ahí...

Para os que nunca s olvidan as túas datas especiais... Para o bombón máis doce que chegou dende o norte... Para o que sempre está , estivo e estará na miña vida... Para a máis guapa, a máis forte, que me sorprende coa sua entereza... Para a borde máis agradable, máis boa, que conquistou o meu corazón... Para a miña ruliña dos ollos acristalados máis sinceros que vin nunca... Para a que sempre marcha, pero que dende sempre estivo o meu carón... Para a que leva toda unha vida... Para o “ rexeitado” que a todas nos gustaría ter... Para o alpargateiro que sempre levarei no coraÇao... Pra todos eles... GRAZAS

Feminismo & Machismo

Serán unhes temas moi complexos para representar nunha instantanea ou será que como fotógrafos nos estamos aplicando moi pouquiño para o concurso? Sendo inxenuo e optimista, diría que hoxe en día é moi dificil apreciar ese conceitos... están en desuso, mais sei moi ben que non hai lugar para tal optimismo. Asdo. Eáns de Cotón

Pobreza

"Todo o que se come sen necesidade roubase ao estómago dos pobres. "

Mahatma Gandhi

Eu creo que esa frase recolle, condensa, todo o que o Sr. Morales tenta eliminar da súa Bolivia. Aquelas voces tan críticas agora, permaneceron caladas mentres os recursos e todo o que puidera ter valor lles foi arrebatado aos indíxenas. Que non nos pinten o lobo tan manso... por moito que sexa español... o de lobo non llo quitan. Asdo. Xoán de Requeixo

A Sexta

Os venres son ese día chungo que está a medio camiño, entorpecendo a fin de semana. A xente está máis ocupada en pensar que facer no seu tempo libre que en atender os correos, as bitácoras... A actividade fica reducida ao mínimo, non se prantexan novos temas, non se discute o ridículo espectáculo parlamentar, nin se pregunta se ao final teremos que pagar todos os buracos das estampiñas... Bon sempre haberá tempo ao longo da semana para falar do feito nestes dous días. Pasadeo ben todos. Un forte saúdo. Fernán da Veiga

A Cea

Na miña sinxeleza masculina pensei que as mulleres serían máis listas e saberían proceder doutro xeito, sen cometer os mesmos erros tantas veces denunciados, moitos deles -aínda hoxe- tan poucas veces atendidos. Inxenuamente cría que por fin as persoas ían ser tratados por tales, sen facer distingos entre tal ou cual por pertencer a este ou aqueloutro grupo, somentes por presentar unhes atributos cos que aleatoriamente a Natureza nos dotou. Alén dos moitos argumentos que se lle está a dar a unha oposición sedenta de carnaza, a propia imaxe transmitida, de facer distincións con moita pavonería e diferenciar absurdamente entre mulleres e homes, non é a millor das posibeis. Eu sinceramente sinto certa decepción ou quizais a sensación amarga de quen ve confirmado os seus temores. Non é unha loita de todos/as... somentes é a delas, aínda que, por suposto, non é de todas. Asdo. Fernán da Veiga.

A Mourela

Gostariame colaborar cos amigos das Pontes no seu empeño por salvagardar o patrimonio, neste caso un singular circulo de pedra megalítico, para evitar así o esnaquizamento por mor das obras dunha autoestrada. Podedes con eles asinando contra a súa destrucción; a fin de contas é algo que nos pertence a todos e debería ser un ben a protexer. Recollida sinaturas Asdo. Eáns de Cotón

Metal quente

Nestes primeiros días de maio, no mes onde se celebra dende hai moito tempo o festa do traballo, está tendo lugar en Vigo algo que xa facía tempo que non contemplabamos, un movemento obreiro multitudinario que ten paralizado ó sector do metal por completo na provincia de Pontevedra. Coma sempre, o proletariado loita cos seus medios a prol dos seus dereitos como traballadores, co abxectivo de que o seu traballo sexa digno, e sexan tratados con xustiza para poder vivir nunha situación cando menos aceptable. Para iso, e en vista de que as negociacións coa patronal non están a dar os seus froitos, están saíndo á rúa a protestar pola súa situación. E coma sempre, cando hai protestas nas rúas, hai xente, que maioritariamente nada ten que ver co asunto, que fai a guerra pola súa conta, rompendo, queimando, esnaquizando todo canto atopa por diante. Iso non representa a situación dos traballadores do metal, nin moito menos. Pero non deben pensar igual na Subdelegación do Goberno. Eles deben pensar que estas xentes bárbaras e insensatas (eses 4 ou 5 para eles son todos) o único que buscan é facer falcatruadas e aproveitar para desfacer todo canto poden ó seu paso. Deben pensar que, en vez de ser xente de a pé que demanda unha situación laboral digna para os seus futuros, teñen como obxectivo esnaquizar unha cidade e faltar ó traballo. E por iso, ante eses desordes públicos acontecidos en Vigo neste mes de maio, mandaron chamar ó mellorciño que había nos corpos de seguridade nacional (enténdase España) para, como mostra esa instantánea da cabeceira, mallar nos traballadores que como única arma portaban un berro de xustiza. ¿E logo qué pretendían? ¿É que en Vigo ía haber algún golpe de estado? ¿Ían matar a alguén? ¿Ía haber mortos e pelexas polas rúas? Nada máis lonxe da realidade, simplemente xente que busca levar algo máis que o pan de cada día ós seus petos e que, en vista do acontecido hoxe luns nas rúas viguesas, a saber cal pode ser a resposta mañá desta xente da que, poderiamos dicir, "aparte de burra, apaleada". Non hai dereito, é como apagar o lume con gasolina, non hai dereito. Paquito

Das varas e as vareadas

Unha vez máis a xustiza deixa a máis de un aquelado e sorprendido. Non se sabe moi ben como entender as cousas do entramado xudicial; por moito que un o intenta nada consegue aclarar, vemos que distintas varas... unhas de medir... e outras de dar... A dúbida está en saber quen establece sempre o mesmo reparto? Asdo. Xoán de Requeixo

Solo unos negritos…

Miles de personas están morrendo, homes e mulleres e incluso nenos que arriscan a sua vida subidos con 40 ou 50 personas máis nunha embarcación paupérrima e ridícula, acinados como bestas en busca de outra vida. Perseguindo un soño que na maior parte das ocasións os leva a morte.

Alguén se pregunta qué os leva a facer iso?... a ninguén lle importa cal é a historia desta xente?, unha historia que os leva a lanzarse ó Atlántico nunha travesía suicida. Unha historia que sempre ten un final tráxico. Xa son 1800, alguns din que 3000, no que vai de ano!... 3000 mortos!... e non pasa nada?. 3000 personas morreron xa en apenas 4 meses desta maneira e a ninguén parace importarlle. Son só eso, un número, unha estadística? … son seres humanos, personas cos seus soños, penas, vivencias, co seu pasado, con amigos e familias e que teñen unha terrible história que contar se a alguén quere escoitala e se sobreviven para facelo. 3000 mortos!, e a ninguén lle importa? Claro, a fin de contas non son españois, alemáns ou franceses, daquela sería unha das traxedias mais terribles da historia, un desastre, unha hecatombe...

…pero claro, se nin tan sequera son brancos!, son “solo unos negritros”.

Trasancos

Encol do Feismo

Na nosa viaxe mundialmente mundial pola Ribeira Sacra, e en vista dos nosos comentarios, fixen mentalmente unha serie de reflexións a considerar: a) O conceito "feismo" como aquel urbanita: Os urbanitas noutrora iamos ás aldeas co pescozo ergueito, rindo dos carros, das roupas, das falas dos "indíxenas"... e estes por imitación renegaron daquelo que lles era propio. Xa que logo... os urbanitas somos os xeradores primeiros do feismo. b) O conceito feismo como fillo dos "neodescubridores do país": Hai que ter ollo cos "neodescubridores"... tanto na fala, coma no folclore, arquitectura... Os principais renegados pasan á outra beira dun xeito radical... e na meirande parte das ocasións.... fano sobre o principio de "o toda a vida"... vida que como memoria é un intervalo certamente cativo e despreciabel. c) O conceito feismo como invento recente: Os máximos loitadores e resgadadores das formas da arquitectura, son/somos -como os neofalantes no caso da lingua- o principal exemplo do renegado e moitas veces descoñecemos a realidade que se agocha baixo unha ollada superficial aos elementos que criticamos. Noutrora calificariamos as casas rurais como "chozas para animais" e agora... consideramoas lindas "casas de turismo rural"; esquecendo no camiño as condicións culturais, sociais, económicas e aquelas propias do modus videndi rural. Aplicando esa visión urbana que considera que todas as casas do rural deberían pasar a ser vivendas "chalet" para xente que traballa ao xeito da urbe, nunha fábrica ou nun negocio e dentro sempre dun horario fixo e con todas as necesidades disponibeis ao alcance da mao... sen percatarnos de que os que viven no medio rural as veces botan xornadas de máis de 10 ou 12 horas de traballo arreo e que cando teñen tempo "libre" (bonita palabra, entelequia total ao falar do campo) adicano á reforma, coas súas propias maos, das súas vivendas. Tampouco consideramos as limitacións educativas.... producto da fame doutros tempos nin as máis que frecuentes limitacións económicas. d) O antifeista é, por principio, un facha cara os máis... non tanto cara sí. Non importa un carallo que viva nun ridículo piso de 30 metros cadrados... encadrados nun barrio de 120, nunha cidade ben pouco máis grande. El ten o direito a ir criticando e censurando a liberdade dos demais... o que lle gusta e o que non, aínda que a súa casa non seña tampouco un palacio e viva agobiado entre catro paredes de cutre cartón. Alén diso, cando ten cartos non permite que ninguén lle diga o que ten que facer nin onde, contratando para os seus propósitos a un criminal, "artista" tamén chamado arquitecto, e así realizar calquer tipo de desfeita sen máis miramentos, sexa na moderna urbe, nun casco histórico ou no seu recén descuberto medio, o rural. e) O antifeista é -case sempre- a versión galega-urbanita do "guiri dos madriles"... que chega o día da festa criticando aquelo que non se fixo segundo o seu criterio; iso sí, sen dar el nunca "o callo" e sobre todo sen soltar un peso para facelo. Son reflexións persoais, non ter moito en conta. Asdo. Xoán de Requeixo