22.12.06

O conto do gato

Pese a chegada do inverno, a recente interpretación do himno galego a xeito "lolailo" non deixou frío a ninguén. Coma en tantas ocasións, non pasou inadvertido e mesmo as reacción contrarias foron empregadas como armas políticas para así demonizar -como non- aos críticos nacionalistas.

Particularmente penso que determinados símbolos son un ben a respeitar; principalmente para que non haxa malentendidos, cabreos nin pelexas, todas elas a evitar na medida do posibel.

Quen parece ter unha visión e unhes gustos diferentes aos meus -e aos de moitos outros!- é a Sra. Presidenta do Parlamento Galego, Dolores Villarino; empeñada en misturar os seus gostos particulares, o refraneiro popular -enténdase por aquelo das 7 tazas!- e finalmente, para millorar a receita, un certo aquel cuasi cómico, moi similar ao conto aquel do home, que magullado e desfeito, espetaba ao persoal a xa mítica frase de "O gato é meu e fodo nel canto quero!".

O caso é que non estamos a falar do gato da Sra. Villarino se non dun dos símbolos que nos representan e pertencen a todos. Non esquecer.

Xoán de Requeixo

3 comentários:

Multidão disse...

As cousas son máis simples: snobismo! en grandes doses.


Non hai moito o himno foi "interpretado" por pandereteiras.

Agora a segunda demostración de ignorancia e moito, moito malgusto.

Onde quedaron os coros?
Qué foi de Cántigas da Terra? Toxos e Frores?
Xa non hai ningún Orfeón ou Coral serios?

Xa vemos. A calidade non é tan "chic".

Eans de Cotón

Multidão disse...

Non somos os únicos que nos molesta que nos toquen "os símbolos".

Claro que iso é a festa nacional! aínda que sexa unha barbaridade, todo hai que dicilo.

Xoan de Requeixo

Anónimo disse...

Pois hai quen opina -libre decisión a súa- que os ignorantes somos nós!

Pois, xa que logo, pasen e vexan señoresssss!!! Mi maaaa Mi maaaa!

Xoan de Requeixo