Memorial da Liberdade

Non hai moito puiden ver-aínda que tiven que ir tres ou catro veces polo Auditorio de Galiza para poder disfrutala enteira- unha máis que interesante exposición, Memorial da liberdade, e a medida que o tempo transcorre doume de conta do oportuno da mesma, do necesaria que se facía -e fai- unha cousa así, unha revisión obrigada e máis desa maneira, tan fonda e lograda... lembrando ás vítimas mais tamén aos seus verdugos, detallando mesmo os planos dos Campos de concrentración e cadeas.

Había tantas anédotas, tantos detalles, mesmo até a máis estrita intimidade era descuberta, por fin, logo de tantos anos de ter que agochala, deixandoa gardada no máis reducido ámbito familiar.

Certamente sentín como visitante -imaxino que non fun o único, claro- unha emoción grande, mais non raiba se non a magoa pola perda -dun xeito ou doutro- de toda esa xeración de homes marabillosos que ou ben foron asasinados ou ben tiveron que sair para o desterro. Unha magoa.

Agora que hai quen se empeña en denunciar aos historiadores por faceren pública esa negra memoria, con nomes e apelidos, esa exposición cobra maior importancia e valor.

Gustariame darlle a noraboa, as grazas tamén, aos organizadores da citada exposición, ao tempo que brindo o meu modesto apoio a quen traballa por erguer esa lousa, descubrindo esa historia da que tan pouco se puido falar en foros públicos e que cando se fixo tivo que darse a xeito de noticia anónima, despersonalizada, sen referirse explicitamente a unhes e a outros, como se os actores, de ambos bandos, levaran caretas ou máscaras.

Fernán da Veiga