Poucas horas

Poucas horas restan para encontrarme novamente co mesmo criminal, ese home fracucho que leva bombín, ese mesmo que tantas veces me rouba os sentimentos... o crápula de sempre, ese canta agonías, que leva anos póndolle música ás miñas. Poucas horas para sentir como en vena, letra a letra, peza a peza, todas esas sensacións a mil por hora, esa corrente, ese calambre, todos eses universos de voces rotas... Cómpreme xa esa droga, máis ca nunca, o corpo reclama a súa dose de estímulos e sentimentos; a súa ración de paixón desgarrada... ...non podo fallar á túa cita, non podía ser doutra maneira, aló nos vemos. Asdo. Q. albar.