30.12.05

2005, un ano de Alpendre

Qué mellor maneira de finiquitar un ano que esta idea de deixar a modo de recordo este arquivo, o número 200 desta bitácora que este mesmo ano naceu, e que tantas visitas tivo. Duascentas entradas é unha marca que non está nada mal. Moitas cousas nos aconteceron durante este ano a toda a xente do alpendre. Houbo festas, visitas culturais, feitos sorprendentes, outros lamentables, moito cachondeo…, en definitiva, un ano cheo de cousas interesantes que neste resumo preténdense recordar cara a posteridade. Imos elaborar una lista con momentos malos e bos que foron acontecendo durante o 2005, e facendo un mini comentario ó respecto de cada un. Primeiro rollo lésbico alpendreiro (boa): un dos desexos eróticos de calquer home tivo lugar este ano entre dúas membras do alpendre. A todos de seguro que nos gostaría ter estado formando un trío con esas dúas mulleres. A Suposta gran noite de putas (mala): naceu como idea nunha noite de troula por Ourense, cousas do Fernán da Veiga, para xerar polémica entre as femias alpendreiras, pero todo quedou nun soado fiasco. Troula "á venezolana" en Celanova (boa): qué noite a de aquel día. Mozas a esgalla por tódolos lados, litros e litros de calimotxo no corpo, e moita fotografía que deixou a proba de que o pasamos realmente ben. Todo rematou sobando no coche do Fernán da Veiga ás 7 da mañán. O Fernán da Veiga aínda recorda coma lle falaba galego unha venezolana buenérrima (alo menos iso dicía el entre cubata e cubata). O nacemento do "homolanderismo"(boa): a ciencia certa todavía non se sabe se isto foi algo bo ou malo, pero esta tendencia varonil xa existente cobrou forma e púidose por fin denominar dalgunha maneira. O Fernán da Veiga quedará como abandeirado único e exclusivo desta singular corrente social, e Alfredo Landa (na súa etapa máis "destapeira"), o presidente de honra do clube. Morte dos amigos Mangouras & Co (mala): tamén houbo tempos duros e difíciles, particularmente a perda dos nosos amigos C.K. Mangouras, Adrian Solovio, Abuelo Cebolleta, Paulo e o noso particular guerreiro Pedro Froilaz supuxo unha perda irreparable para moitos, ou para algún, dos que formamos este pequeno grupo. Aínda se poden ver as súas tumbas aló no Trese. Un recordo, amigos, para eles. Sempre no "corasón”. Il Alpendri (boa): o alpendre estivo representado da man de chapuskin durante case que medio ano dende Italia, na particular cidade de Nápoles para máis detalle. O erasmus foi aproveitado ata o último día nun país onde a súa beleza non fai máis que deixar boquiaberto a todo aquel que o visita. Aquel “Diario de un patriota” permanecerá para a posteridade cómo símbolo para sobrevivir no Iraque europeo. O tamaño da polla do individuo de "El Couto" (boa): era un segredo a voces, e este ano quedou confirmado: o semi-home de El Couto sofre de infantilismo sexual. Isto ten que ver con outro caso importante do alpendre desde ano, que ten que ver co seu desposeemento do título de home que será comentado máis abaixo. Frustrante "o señor do anel" (bo): para moitos o exemplo a seguir, para outros unha máquina sexual. De calquer maneira, a besta de Teis mantivo este ano ese halo de masculinidade fervente que ten tolas a tódalas mozas que proban os seus encantos. Pensábase que o seu segredo estaba no seu anel, mais comprobouse que non era certo, unha vez o Fernán da Veiga tratou de sacarlle partido e a cousa foille coma sempre: non lle foi. "Traballos forzados na Alemaña" (mao ou bo): cando todos xa pensabamos que o holocausto nazi rematara, este ano puidemos comprobar que nada máis lonxe da realidade. Un resurxir na Alemaña do citado e horrendo sistema de campos de traballo deuse a coñecer, pero para sorpresa e horror da humanidade unha diferenza se demostrou: agora son voluntarios... e a xente acode igual. Algo falla nas cabezas da xente. "Ortegal, unha receita revlonlucionaria" (boa): a fermosura das vistas e as terras da Galicia norte foron testemuña dun fito na historia gastronómica mundial. Un bote de xel de baño, chamado Revlon, revlonlucionou o arte da cociña ó engadir un sabor e unha textura sen igual ós pratos que os alpendreiros presentes puideron degustar. Por desgraza, non a todo o mundo lle sentaron igual as citadas pitanzas, pois algún que outro demostrou non ter afeito ó estómago a tales manxares. Ano da Censura (mao): coma nos tempos do generalísimo Paquito, a censura informativa tinguiu de negro por un tempo a realidade no alpendre. Fernán da Veiga, axitador de masas de profesión, veu truncada a súa meteórica xestión maruxil ante as críticas das súas máis substanciosas vítimas (proceden, ó parecer, dous de El Hierrol, e o outro do marxinal barrio de Teis), ás cales manexaba ó seu antollo ata que un día dixeron basta e aplicaron unha férrea lei do silencio ó coñecido difamador. A veracidade dos feitos nunca foi demostrada, mais a frase “é que estes me censuran” pasou á historia do ano como a frase máis repetida. "Como encender a una mujer" Edición Estatística (mao): quizais foi o marrón máis escuro do ano. Os representantes masculinos heteros do alpendre, reunidos en xunta xeral, realizaron un bocexo calificatorio ó respecto das virtudes e defectos das nosas ben queridas rapazas alpendreiras. Unha man escura da cidade das burgas tinguiu de cor negra o que pretendía ser unha coña, faltou á palabra cos seus compañeiros de xunta, e obrou sen consenso ante tan delicado asunto. Todos saímos co cu quente, CASE todos avergoñados, e arrepentidos ante un suceso que desexamos non se repita máis. Tras isto, o representante ourensán foi destituído como home do alpendre, algo que, como se comentaba anteriormente, demostrou que os eu infantilismo sexual non era un factor illado no seu proceder habitual: todo tiña que ver. "O Abducido" (mao): antigamente, un dos membros do alpendre, nado en Monforte, era un asiduo dos correos diarios “y de las fiestas de guardar”. Un bo día, o amor cruzouse no seu camiño, e a súa persoa desvaneceuse, desapareceu, e hoxe en día, os que teñen a sorte de o ver, din del que non é máis que un espectro, e que vive como abducido e absorto por unha muller que non deixa que ninguén poida compartir o seu tempo con el. A recompensa que se pide pola súa cabeza aínda está vixente. "The Trouxa Attack" (boa): a intensidade e as emocións no transcorrer deste tempo de vida alpendreira chegaron, en máis dunha ocasión, a seren desbordantes. É comprensible, hai que estarlle moi afeito e saber levar o ritmo. "Anafata" (boa): a precariedade laboral que asola este país fixo que unha membra do alpendre tomase medidas de altura. Se xa non lle era abondo ser a moza máis alta do grupo, agora vai para azofaifa de voos, para así deixar máis en evidencia aínda ás súas compañeiras de tertulia. Disque fala idiomas e gasta un humor retranqueiro que non deixa indiferente, tamén está por confirmar. Pois, xente, un ano máis vaise alá, e agardemos que sexan moitos máis. Aínda que este 2005 que fenece deu moito de si, todos esperamos que o 2006 sexa polo menos tan bo coma este, e que a amizade que a todos nos une perdure, e que os encontros entre todos nós poidan ser algo máis frecuentes do que son, e con máis participantes. Sei que é compricado, máis, por pedir que non quede. Feliz 2006.

Chegou o día

O de hoxe foi un día para a historia, un día que moitos galegos e galegas non esqueceremos, un día onde por fin se cumpriu un soño que moitos tiñamos dende fai tempo. Máis de 60 anos fixeron falla para poder desfrutar do momento histórico de hoxe, pero ó fin, grazas ó cambio de réxime de mediados de ano (a caída do inmortal Fragasaurio), Galicia conta por fin con unha selección de fútbol. Sempre que chegaban estas datas de Nadal, os gustosos do fútbol viamos con tristura coma outras seleccións coma Cataluña, Madrid ou Euskadi xogaban bolos con seleccións estranxeiras e nós, tódolos anos, faciamos a mesma pregunta cara os nosos adentros: ¿cando poderemos nós tamén desfrutar dese pracer de poder ver á nosa selección, coas nosas cores, e escoitando o himno da nosa terra?. A resposta tivémola hoxe, o 29 de decembro dun 2005 que se vai, e onde por fin os galegos tivemos a honra de poder degustar ese momento. O rival era Uruguai, dúas veces campiona do mundo, un equipo que xa fora rival da antiga selección galega nos anos 20, pouco antes de que o Uruguai ganase os seus primeiros Xogos Olímpicos nesta disciplina do fútbol, anos antes de facelo tamén no Mundial de 1930. Era un rival significativo, xa que este foi un dos países de destino de moitos inmigrantes galegos na época da dictadura franquista de tan infausto recordo. A nivel futbolístico ben é certo que esta selección non é o que era, ademais de estar nun proceso de rexuvenecemento tralo fracaso de non clasificarse para o vindeiro Mundial de Alemaña deste próximo verán, iso si, contaba nas súas filas con xogadores de ascendencia galega, como non podía ser doutra forma. O resultado, os goles ou incluso os xogadores participantes son o de menos, pero penso que é obrigado destacar ilustres veteráns coma o mundialista céltico Xurxo Otero, que esperou a este día para poñer fin á súa carreira deportiva, o madridista Míchel Salgado ou o centrocampista do Rácing de Ferrol Juanito, pola labor durante moitos anos que viñeron facendo para que este día chegase, ó igual co deportivista Fran (non xogou por estar lesionado) ou o hoxe delegado desta selección, o ex do Celta e Compostela Nacho. Ademais, tamén hai que salientar o papel dun ilustre, Arsenio Iglesias, o pai do Superdepor; e de Fernando Vázquez á fronte do equipo dende o banco, aportando veteranía e clase no campo. O importante, sen dúbida, é a satisfacción de que por fin Galicia poida defender as súas cores nun campo de fútbol, escoitar o seu propio himno nun estadio onde a xente, con emoción, cante ó aire de Santiago, e poder ver un escudo dun país nunha camiseta, un escudo que hoxe representou, ante o mundo, a un pobo que, a partir deste feito, continuará cara o futuro coa cabeza ben alta, demostrando que esta sociedade progresa, e sobre todo, con todo un pobo galego orgulloso de pertencer a este país.

29.12.05

Troco obrigado

Nesta tarde de acontecementos futeboleiros, co ansiado e retrasado re-estreo da nosa seleccionciña,... obrigado é anunciar que cambio de chaqueta... renuncio a ser do Depor!!!!... e xa veremos se acabo no Celta. Asdo. Xoán de Requeixo

28.12.05

O meu tres por cinco quince

Discos (¿Só cinco? ¿Estades tolos? ¿Como poño a discografía completa da Pantoja?) Mercedes Peón: Ajrú, por exemplo Win Mertens: Motives for writing, ou Integer Valor Integrale Dead can dance - Into the labrynt Hedningarna - Trä , por exemplo Jeff Buckley - Grace (Só pola versión do Hallelujah merecía estar no cumio da música moderna, por riba dos Beattles, os Rolling e calquera outro). Philip Glass - Concerto for Violin and Orchestra Libros Memorias de Adriano, de Marguerite Yourcenar El peor viaje del mundo, de Apsley Cherry-Garrard El camino, de Kerouak Invierno en la Montaña, de Walt Morey. Estou disposto a pagar por un exemplar deste libro xuvenil. Así de claro volo digo. Teño un trauma infantil que preciso solucionar. El camino, de Miguel Delibes Peñícolas ou flimes Non vou moito o cine, así que non teño moitas favoritas. Leolo, de Jean-Claude Lauzon. Aquí, unha sesuda análise. Rompiendo las olas, de Lars von Trier 2001: odisea en el espacio, de Kubrick

27.12.05

A última do Sir

Nos mentideiros "lacoruñeses" coméntase moito a última idea do Sir. Punta Herminioso. Dícese que ten pensado erguer unha grande estatua, unha nova sorte de Corcobado, coa súa figura, mais no canto de ter os brazos en cruz, estaría representado cun brazo alzado e o outro encollido, abrazando un exemprar da súa sacrosanta constitución. Ciscados polo gran xardín haberá unha representación de todas medallas que o noso heroe foi conquerindo ao longo dos moitos anos de gobernos, unhas veces conservadores e outras máis conservadores aínda. Para darlle unha mellor ambientación, os visitantes poderán tomar o ascensor que se está a construir para ascender dende a base do monte. Ao chegar á cima, facendo un percorrido polo interior da estatúa, acabarán á altura mesma dos seus ollos e poderán mirar á urbe, a súa máxima creación, coa mesma ollada coa que o seu benefactor a deseñou; "a vista de paxaro" (*). Asdo. Xoán de Requeixo (*) Por prudencia evitarei dicir que tipo de paxaro.

Fin do ano

Estamos a poucos días do remate deste ano 2005, ano que coma sempre presenta os seus claros e os seus escuros. Dende o punto de vista galego este 2005 representou moito máis que un ano calquera; significou o comezo dunha etapa distinta, da recuperación da ilusión e o espíritu democrático, logo de moitos anos de goberno monocor e dunha aplastante maioría absoluta. Foi un cambio dificil, sen anestexia, unha loita apretada, emocionante en exceso, prorrogada até o último minuto -na nosa liña de sempre, non podía ser menos-. Ao final produciuse e cristalizaron os desexos e esperanzas de moitos. Tempo teremos de comprobar como transcorre a nosa vida neste novo 2006. Sorte para todos. Asdo Fernán da Veiga

26.12.05

Experimento extraño

Fai unhes días tentei levar a cabo un experimento entre as diversas persoas que conforman o grupo O Alpendre, dirixíndome especialmente ás mulleres. Para iso, aproveitando a coxuntural resaca despois dunha noite de troula, escribín, a modo de confesión, un texto suficientemente descarnado e noxento como para sementar a dúbida entorno a se aquela noite mantiveramos relacións cunhas prostitutas. O documento envieino como correo electrónico ao grupo. Afortunadamente a cousa non fructificou e a nivel xeral non tivo moita credibilidade, non sei se polo propio texto ou polo coñecemento -e inxenua boa fé- que teñen de un determinadas mulleres. Diría que foi unha proba arriscada, dado que non sabía que tipo de reacción terían elas e máis aínda coñecendo a súa aberta militancia feminista... pero pese a iso dedicín presentarvos o texto tal cual e que cada quen valore segundo lle pareza. Espero que o saibades contextualizar e que non mo tome a mal ninguén. Vai con todo o respeito. Asdo. Eáns de Cotón Pd: Algunhas das reaccións suscitadas -que de todo houbo- foron: incredulidade, curiosidade morbosa, cachondeo, semi-comprensión e mesmo houbo quen só se preocupou por quen lle interesaba, coma quen que os máis non tiñamos máis significancia. Qué pasasaría se...? (A semente da dúbida) "Qué pasaría se aqui, neste modesto foro, un fixese a correspondente e obrigada limpeza moral e declarase ter utilizado unha muller, previo pago dunha certa cantidade, para satisfacer os meus máis baixos instintos, instintos de home porcallón? Compréndase, é humano o alivio dunha dor, non si? Podería dicirvos que así foi, e que foi unha experiencia que efectivamente acadou suceso pretendido e mesmo podería barallar coa posibilidade de ter tirado maior proveito que o estrictamente carnal; xa sabedes aquelo que sempre se dí, iso de que é algo polo cal todo home -que se teña por tal, claro- debería pasar nalgún momento da súa vida. Nunca antes me vira naquela tesitura, creo que posibelmente non repetirei iso de recibir aloumiños e caricias que un non encontra doutra maneira por unha simple transferencia económica. Sincerándome engadirei que non se pode atopar a plenitude nen aquelo que entendemos por amor nunha prostituta mais, facendo a correspondente reflexión, direi que sí o cariño e o consolo para aquel que se sinte baleiro e tan sozinho coma min. Digamos que é un substituto eficaz sempre que o camufles tras un bon disfraz de viño e a conseguinte máscara de alcohol. Resulta algo artificial, mais o seu corpo, o corpo da puta, é igual de acolledor e quenturento que o de calquer outra muller; quizais non demostra tanto entusiasmo pero si maior pericia, que conste; non se lle poden negar os seus máis que merecidos méritos. Para a vosa información direi que non tomei a molestia de preguntarlle máis ca o seu nome e a súa procedencia... Non sei se dixo colombiana ou venezolana; era algo máis nova ca min ou iso creo; certamente tanto teñen agora eses detalles e ademáis coa enchenta alcohólica... nin lle entendín nin me preocupou en demasía. Supoño que sería absurdo entablar maiores dialogos, a fin de contas ela estaba traballando, gañando o seu pan e eu disposto a que me correspondera con aquelo polo que eu paguei. De camiño a casa, a conciencia quixo facer acto de presenza unha vez máis; eu vina asomar a cabeza á volta da esquina, pero, por unha vez, alcei a voz e mandeina tomar polo cú. Coa axuda dos meus dous compañeiros, compañeiros digamos de "fatigas", puteiros igualmente, corrimos detrás dela, mantándoa brutalmente a patadas... Hoxe viña a súa foto no xornal "La Región", a miña, a nosa, conciencia alí tirada, no medio dun charco de sangue á beira mesmo da fonte das Burgas. Espero que se nos desculpe... foi sen querer."

25.12.05

Lingua

Nomes
Os ollos, as estrelas,
os paxaros, o millo,
o loureiro, a miñoca
cega, a cobra axexando
as augas no penedo
debulladas, o seme,
o ovario, o vento xoven
que espalla e nos sementa.
Tamén o sangue morto
do sol voltando á touba.
Os ollos, os oídos,
a boca, o bafo, os poros,
o recendo da terra.
As ás destas palabras.
O universo. Unha lingua.
Antonio Domínguez Rey Rianxo 1945 Non sei que opinarán os filólogos... mais non coñezo definición máis simple, perfecta e fermosa para expoñer a razón pola cal este pequeno grupiño de xente, nós, os galegos, teñamos ese particular vehículo expresivo co que plasmar a nosa visión do mundo. Asdo. Eáns de Cotón.

O que me deixen...

Preguntaronlle ao cativo que quería que lle trouxeran os reises... el sen pensalo contestou... o que me deixen! Calei, sonrrín e comprendín -por unha vez- que quizais a batalla aínda non estaba perdida. Asdo. Fernán da Veiga.

21.12.05

Servizos de "intelixencia"

Pensar que eses autodenominados "servizos de intelixencia" americanos perden o seu tempo malgastando os seus esforzos en espiar e investigar a vexetarianos e ecoloxistas é un detalle que chega a ter o seu pequeno puntiño idealista -deixando á marxe o corte de liberdades que supón, obviamente-. Cando escoitei a nova na radio o primeiro que pensei foi en titulares de prensa do tipo "Detida unha muller por ir armada cunha perigosa calabaza, medio quilo de mazás e un feixe de grelos" ou "Investigan en Lalín a un sospeitoso por non querer probar un anaco de lacón"... foi coma quen -dada a inxenuidade e ilusión teórica que producen estas tamén teóricas entrañabeis datas- os terristas e os asasinos colgaran os rifles e as bombas, coma quen que os policias non tiñan nada mellor que revisar que as bolsas da compra. Oxala fosen tan simples e graciosas as cousas mais non o son, todo o contrario, a realidade é moito máis fea, fría e cruel e non hai lugar a soños nin ilusións deste tipo. Quizais se trate dunha inocentada adiantada. Tamén pode ser. Asdo: Fernán da Veiga.

19.12.05

Sempre o mesmo

Despois da vaga de chapapote que asolou o noso mar e deixou asfaltada a nosa costa, despois daquilo... agora nos queda aturar, mirar coa impotencia de quen nada pode facer, como van convertir o noso litoral, aquelas zonas máis virxes e fermosas que quedan, en urbanizacións de ladrillo e formigón, para que os de madride -os das grandes constructoras- enchan o peto e os guiris teñan un recanto tranquilo onde poñer o cú ao sol, a pé de praia. É algo que me provoca arrepíos. Confeso que onte malamente puiden durmir pensando no tema, claro que onte collín algún que outro libro de poemas que falan do amor á terra, ao mar, ao curruncho que temos por país e que tan pouco nos merece. Dame noxo pensar que pese ao cambio, nada cambiou, xa que todo segue igual ou peor. Non hai quen lle vaia por freo a estes piratas antes de que estraguen entornos privilexiados como o da Praia de Baroña, lugar mítico, maravilloso e especial como poucos? Outra volta estamos S.O.S, outra volta impotencia ante unhes políticos impresentabeis, ocupados en quedar ben bonitos nas fotos e en gañar cartos; é obvio, sempre o mesmo. Renegados! Esquirois! "Hijos de Tal por Cual"... Chamariavos vendidos pero sei que respostariades asiña dicíndome... "vendidos, sí... pero, amigo, a que prezo!!!". Asdo: Xoán de Requeixo

18.12.05

Chapa e pintura

Esta foi unha fin de semana tranquila e laboriosa, resultado da perfecta división do traballo de xeito que un pouco lle correspondeu á familia, outro pouco ao xardín e o resto, esa miguiña pequena e nocturna, quedou reservado para consumo persoal que adiquei á limpeza e reparación (chapistería "feita na casa", xa sabedes) da miña modesta e vella vespa. Mañá unha mauciña de pintura e á carretera, "nova do trinque". Oxala todo tivera tan fácil remedio, non si? Asdo. Fernán da Veiga

17.12.05

Prevaricación

prevaricación (Del lat. praevaricatĭo, -ōnis). 1. f. Der. Delito consistente en dictar a sabiendas una resolución injusta una autoridad, un juez o un funcionario. A Real Academia da Lingua Española deixa ben claro en que consiste ese delito chamado prevaricación. Eu modestamente pregúntome como se lle pode denominar ao feito de meter na cadea a alguén (véxase, Capitán Apostolos Mangouras) a sabendas de non ser el o responsabel da catastrofe acontecida co petroleiro Prestige. Por suposto non xulgarei eu se houbo tal prevaricación ou non, para iso está a xustiza e os xuices, simplemente direi que as evidencias pesan o seu. Asdo: Xoán de Requeixo Pd: Por se alguén non se da por enterado. Este comentario non vai contra o xuíz que dictaminou tal ingreso se non contra aqueles que ocultaron, mentiron ou manipularon aqueles feitos.

15.12.05

As Ilusións Perdidas Hoxe, 15 de decembro de 2005, probablemente rubriquei o fin dunha etapa da miña vida. E digo “probablemente” por unha máis que xustificada prudencia, producto de unha máis que dilatada experiencia universitaria. Parece que chega a xa máis que temida pregunta do “¿e agora qué?”... No meu caso esa pregunta xa me ronda a cabeza dende fai algúns anos… digamos que fun chegando a esta etapa da vida de maneira progresiva, aferrandome a esta última proba e demorándoa o máis posible de forma inconsciente, temendo o momento en que chegase. Durante todo este tempo funme decatando pouco a pouco de que agora, con case trinta anos, a vida e moi diferente a como eu a imaxinara. Todo aquelo que pensaba ser, facer, ter,… tódolos obxectivos que pensaba acadar quedaron en nada. Tódalas ilusións creadas foron diluíndose durante todo ese tempo ata desaparecer. Aquel neno que sabía moi ben o que quería ser de maior deu de fuciños coa realidade que pouco a pouco foi mostrando a sua verdadeira cara, tan diferente á imaxinada. Tódolos proxectos e ilusións que un vai formando no seu maxín quedaron arquivados nunha caixa de cartón cun letreiro que di: “TOP SECRET, o material que contén esta caixa é de acceso restrixido”, agardando o día no que poder abrila e facelos realidade. Ese día achégase, pero a caixa vai ficar pechada, porque todas esas ilusións desvanecéronse neste progresivo encontro coa vida real. Este último ano (o que culminou o proceso) a disolución foi completa, agora que se aproxima o momento temido, é máis temido ca nunca, porque xa non quedan ilusións para afrontalo. Despois virá un espazo, un “intre” atemporal cuio final só o marcarán as circustancias. Un tempo de incertidume tralo cal poder encamiña-la vida de cada un. Podo dicir, sen temor a trabucarme, que este 2005 que está a punto de rematar foi o meu particular “annus horribilis”, sen dúbida. Foi a culminación dese proceso de desilusión que durou varios anos e que me levou ata este momento particular da miña vida, polo que case todos pasamos a fin de contas (dunha maneira ou doutra), e no que me teño que enfrontar case sen argumentos ó xa coñecido “¿e agora qué?”. Por iso estou desexando que chegue a noite do dia 31, para enterrar ó ano 2005 no pasado e na historia, quedando só coas cousas boas (que tamen as houbo, non vaiades pensar) e coa ensinanza do sufrido, para que non se repita nunca máis. Lín nalgún sitio, non lembro onde, que comezar un ano novo é como estrear un caderno novo, coas suas follas brancas e lisas que arrecenden a papel recen cortado, no que escribir as verbas que contan a historia da nosa vida co sinxelo placer que da o facelo na esperanza de non cometer os mesmos erros do pasado. Pois ben, parece que xa chega o dia no que desfacerse deste vello caderno que estou a punto de rematar, que ten demasiadas paxinas cheas de tristuras, desilusións e desánimo e que ademáis están engurradas pola humidade de bágoas que levaban moito tempo acumulándose. Dentro duns días comezarei a escribir nun novo caderno, e para entón pode ser que xa me atope nese tempo de “incertidume” no que terei que renova-las ilusións e facer novos proxectos acordes coa nova situación e así dar resposta á fatídica preguntiña. Pero para entón saberei máis cousas da vida das que sabía antes, a fin de contas os males sufridos no pasado son a experiencia do futuro. Ademáis, pode que agora non teña ilusións, pero nunca perdín a esperanza de recuperalas… o tempo que me leve facelo,… iso é outra historia. Trasancos. P.D: Para todos aqueles que coma min, ainda non atoparon ilusións novas que substitúan ás que se perderon no camiño. P.P.D:Aquí viña a letra de unha canción que resumía moi ben como me sinto, pero ó final decidín que ficase só para min... sintoo, será doutra vez.

13.12.05

La ley del fumar

Estamos a pocos días de que entre en vigor la nueva ley antitabaco en España. Sin duda es una ley que va a causar polémica desde el primer día de su aplicación, pues ya cuando fue aprobada empezaron las críticas. Y mi opinión es, sin duda, que las merece, pero no en el sentido, quizás, que la gente piensa, sino todo lo contrario. Considero que es una ley insuficiente, pues a los no fumadores, como yo, sinceramente en poco nos ayuda. Está muy bien que en los puestos de trabajo esté totalmente prohibido, pero a la hora del ocio, por ejemplo, radica el problema principal, y es que el tiempo dirá si no creará conflictos entre las propias amistades de una pandilla de amigos. Y es que muchos locales, yo diría que la gran mayoría, ya que son muchos los que miden 100 metros cuadrados o menos, la ley le da al empresario la opción a elegir qué hacer, si dejarlo como está (sería lo óptimo para los fumadores), u optar por cambiarse en pos de la ley, y hacer de su establecimiento un lugar libre de humos. Quizás aquí aparezca una valoración mía que puede ser equivocada, pero considero que la mayoría optarán por la vía de dejar las cosas como están, ya que no perderán a los fumadores que iban y, lo triste viene aquí, tampoco a los no fumadores que iban por allí. Y digo esto porque, tristemente, ahora los malos de la película pasaremos a ser los no fumadores, puesto que a partir de ese momento, el no querer entrar en un local con humo generará cuanto menos miradas de odio por parte de los que ven que su vicio es hoy peor visto que antes. ¿Qué libertad tengo para elegir un local donde tomarme unas copas? ¿Tengo que buscarme amigos que no fumen? ¿Soy yo el malo al no querer entrar en el "chimenea bar" de turno?. La única pega de estos locales será que entonces no podrán entrar niños menores de 18 años. Esto a mí me parece la mayor hipocresía de esta ley. Qué pasa, ¿que sólo queremos salvaguardar la salud de nuestros hijos hasta los 18, porque luego ya si podrán intoxicarse? Si no queremos que fumen, y que no tengan que tragar ese humo será para siempre, no hasta los 18 solamente. Se me dirá que a partir de 18 ya son ellos quienes elijan pero... ¿no es la idea el que deje de fumar todo el mundo? Así que eso no me vale. Los hosteleros que opten por un local sin humos saben que tendrán dos grandes hándicaps: la pérdida de sus clientes nicotinómanos, y el coste de readaptar su negocio. ¿Estará eso a su alcance económicamente? Lo dudo. Para mí la ley debería prohibir taxativamente fumar en cualquier sitio cerrado que no sea tu propio hogar o tu coche. En Italia, por ejemplo, no se puede fumar en ningún lado salvo en tu casa. Me parece perfecto, para mí esa es la solución. Pero, compañeros, la gran incongruencia de todo esto es que el Estado ganará en salud para sus conciudadanos, pero perderá ingresos. ¿Soluciones intermedias? Desde el primer día en que me enteré de lo de esta ley, he escuchado en los informativos la creación de inventos para que los fumadores y los no fumadores pudiesen compartir local sin molestias para los abstemios del tabaco. Siempre se les nogó la idea. ¿Por qué? ¿No es posible que se desarrolle un buen producto que sea capaz de tragarse todo ese nocivo humo y deje el lugar apto para cualquiera? ¿Por qué se dijo que no desde el primer momento? Así no se perdería el volumen de negocio de Altadis, y la subida de los precios del tabaco (también abogo por ello) debería destinarse a los costes sanitarios que genera el tabaco. Yo no quiero perjudicar a los fumadores, son libres de hacer lo que quieran, eso si, respetando a los que el humo les es molesto. Nunca estaríá en contra de medidas de ese tipo: se permite fumar, pero sin que yo me tenga que tragar toda esa contaminación y que mi ropa llegue apestando a casa. Por eso, la ley me parece incompleta e hipócrita a mansalva, y creo que, o una ley más estricta, como la italiana, o híbridos como éste de recurrir a la tecnología podrían ser más beneficiosos para todos. Otro tema es las ayudas del Estado a los fumadores que quieran dejarlo (no a los que no, pues dirán que no sirven de nada -se necesita voluntad, ¿saben?-). Debería haber todo tipo de cursos subvencionados para esa gente consciente del daño que se están haciendo a ellos mismos y a sus allegados (porque esa es la idea, ¿no, señores del gobierno?). Y sin duda, ayudar a los empresarios a adaptar sus estructuras a la ley antitabaco. Porque es muy fácil sacar una ley, lo difícil, caballeros, es implementarla. Gracias a los que han leído hasta el final. Un saludo.

11.12.05

Realidade teimuda

Hoxe veñen na prensa as gravacións que demostran que todo sucedido co "accidente" do Prestige foi unha decisión política, non técnica, e que esta foi tomada ás poucas horas de darse o aviso de emerxencia. Todas elas son cousas que todos supoñiamos, tiñamos o convencemento de que o acontecido, esa sucesión de despropósitos non era casual, se non propia dunhes impresentabeis representantes políticos. Así foi. Agora que os documentos demostran o que xa demostrara a cruel realidade a máis de un e a máis de dous se lle deberían pedir contas, mesmo xudicialmente, para que lle dean as merecidas explicacións a todos os que observamos con aquela rabia e aquela dor, aquela impotencia, como se fraguaba a xogada. Hai que manter fresca a memoria e non deixar que nos tomen por simples monicreques idiotas. Debemos lembrar as actitudes, os feitos, as palabras e como non, lembrar aqueles "hilitos" que aínda hoxe nos teñen chapapoteado o recordo. Asdo. Xoán de Requeixo. Pd: Alén do anterior tamén é obrigado reclamar medidas e non calar Nunca Máis. Esto último vai polo reparto dos barcos anticontaminación; reparto no que novamente Galiza fica fóra.

Leyendas

"A un estanque mágico llegaron un día a bañarse la tristeza y la furia. Y juntas las dos se quitaron la ropa y entraron en el agua. Al acabar, la furia salió rápidamente, ciega y apresurada, y se puso la primera ropa que encontró, que resultó ser la de la tristeza. Pero ella no notó nunca la diferencia. La tristeza, siempre cansina y dispuesta a quedarse donde llega, se tomó mucho tiempo y cuando salió descubrió que no estaba su ropa. Así que se puso la única que encontró, la de la furia. Cuenta la leyenda que desde entonces cada vez que uno ve la furia, despiadada y cruel, uno la mira bien y ve que es un disfraz y que detrás de esa furia está escondida la tristeza." Jorge Bucay

9.12.05

Nevada de Santos


Dous de brincadeira
Brincadeira en copos
Figueira nevada
Paisaxe nevada de Añil (*)
Tomadas durante a recente visita gaiteira polas terras do Incio (Prov. de Lugo), concretamente no lugar de Foilevar. Asdo. Fernán da Veiga (*) As cores desta foto son orixinais. De feito todas as anteriores, dadas as condicións de luz no momento en que foron tomadas, tiñan esa excesiva dominancia do azul sobre as outras cores pero foi correxida, coa excepción desta.

7.12.05

Terceira entrega

Os tempos deben ser chegados, non hai dúbida. Debemos estar ás portas da fin do mundo. É un feito innegabel. Doutra maneira non entendería que un individuo coma min andivese agora -aos meus anos!!- con lerias poéticas e cousas dese tipo. Debe ser a morriña do Outono que me ten trastornado e me trae a mal traer. O poema que adxunto pertence, de igual xeito que os anteriores, á escolma da que xa vos falei eses días. Neste caso trátase dun poema do Celso Emilio. Foi unha lástima non ter dado con el antes, era un bon substituto desa trapallada que escribín no seu día contra a violencia de xenero. Asdo. Fernán da Veiga Muller Esta frol derradeira, brando sono das miñas outas noites, qué donaire de leda campañía nun domingo. Qué anada farturenta os meus vellos amores sempre novos, sempre distintos, sempre unha solpresa, no fío do amencer entre bruidos de tranvías que espertan a cidade. Muller, irmá e nai, nada no aramio dun lonxano teléfonoo do vento. Voz querendosa de azas que acariña os meus camiños tristes. Esposa e filla, meus segredos a cachón sobre a canle do meu peito, dos meus ollos de terra que o mesmo Dios labrou en mármol quente. Eiquí estou i estarei por toda a vida, agora un home, mañá cinza de estrela, sempre fiel á frol dos meus amores, muller, irmá e nai, esposa e filla, catro voces nun beixo, catro patrias nunha soia bandeira estremecida. Celso Emilio Ferreiro Do soño asulagado

4.12.05

Camaleóns

Fai unhes anos había unha morea de xente, na política, na prensa, até os propios mestres da escola, que dicían ter corrido diante dos "grises" do vello réxime... colgábanse inmerecidas medallas, obviamente. Paradoxos da vida... agora todos eles desapareceron... xa ninguén correu diante de ninguén e mesmo acabaremos pensando que nin grises houbo (*). Asdo. Xoán de Requeixo (*) Pese a que pode parecer o contrario, este comentario vai moi ligado á manifestación a prol da constitución e outros "movementos" parecidos.

"Ni chicha ni limoná"

Onte puiden ver por vez primeira unha actuación do cantautor chileno Victor Jara para a televisión peruana. Presentou un dos temas facendo referencia á xente que -dito en versión galega- nin sube nin baixa as escaleiras; aqueles que nin pensan, nin opinan e moito menos sinten... iso é o que significa Ni Chicha ni limoná. A min dende logo ver esas imaxes, escoitar a súas palabras, sentir esas cancións e sobre todo, verlle aquela ilusión na expresión, no xesto, na faciana... non me deixan impasibel e máis á vista do seu dramático final. Véxome felizmente fóra dese grupo dos "Nin chicha nin limoná". Gracias, Victor. Asdo. Eáns de Cotón "Ni chicha ni limona" Victor Jara Arrimese mas pa'ca aqui donde el sol calienta, si uste' ya esta acostumbrado a andar dando voltereta, ningun daño le hara estar donde la papa quema. Usted no es na' ni chicha ni limona se la pasa manoseando caramba zamba su dignidad. La fiesta ya ha comenzado y la cosa esta que arde uste' quera el mas quedao se quiere adueñar del baile total a los golfatillos no hay olor que se les escape. Usted mire, no es na' ni chicha ni limona se la pasa manoseando caramba zamba su dignidad. Si queremos ma'que toca primero hay que trabajar y tendremos pa' toitos abrigo, pan y amistad y si usted no esta de acuerdo es cuestion de uste' noma' la cosa va pa'elante y no piensa recular. Usted oiga, no es na' ni chicha ni limona se la pasa manoseando caramba zamba su dignidad. Ya dejese de patilla' venga a remediar su mal si aqui debajito'el poncho no tengo ningun puñal y si sique hociconeando le vamos a expropiar la pistolas y la lengua y toito lo demas. Usted mire, oiga, no es na' ni chicha ni limona se la pasa manoseando caramba zamba su dignidad.

3.12.05

Reivindicación innecesaria

"Las más elevadas metas que puede alcanzar una mujer son aquellas que conquista partiendo de la nada". Maruja Torres Mientras Vivimos Dito con outras palabras... o movemento demóstrase andando.
© 2005 Timepix/LIFE/Laura Ronchi
Exemplo diso témolo na exposición de fotografía de Margaret Bourke-White: avanzada, rompedora, sen fronteiras, sen límites. Abrangue un amplo espectro temático e histórico; dende fotografía industrial, urbana e rural norteamericana até as duras imaxes dos campos de concentración Nazis, de Corea, de Rusia... Non hai mellor representante do papel que a muller ven xogando dende aquelas (aprox. 1930) até os nosos días; quizais tamén o que vai xogar no futuro. Asdo. Fernán da Veiga.

Proposta 3x5: As miñas preferencias

Escoller os 5 libros, 5 discos e 5 pelis que máis me teñen condicionado na miña forma de pensar pode ser un exercizo extravagante e cunhes resultados pouco trasladabeis aos mais; pese a iso aqui presento a miña cativa selección: En moitos casos non quero encher completamente a lista xa que non considero que os outros candidatos chegaran a deixar unha impronta tan fonda como para engadilos; por dicilo dalgún xeito, creo que desvirtuarian o significado que teñen estes para min. Discos Rattle & Hum (U2) The Joshua Tree (U2) Born to Run (B.Springsteen) The River (B.Springsteen) Sabina e Viceversa, Directo. (todos eles por motivos diferentes pero si podo dicir que teñen marcado moito do que un ven sendo) Libros Sempre en Galiza (Castelao) Historia de Galicia (Benito Vicetto) -Aínda non lin todos os tomos- La Guerra Civil Española (Hugh Thomas) Os camiños da Vida (R. Otero Pedrayo) Películas Amanece que no es poco Asdo: Fernán da Veiga

1.12.05

Segunda entrega

"Quéimame no peito un fogo de amor, que na ausenza medra. Lonxanía que me arredra de ti, mais me apreixa logo. E niste namoroso xogo por esvaír teu engado ¡Todo o que levo ganado é queimarme niste fogo!"
Cantigas do amor perdido. Saudade I. Eduardo Blanco Amor Romances Galegos Atopar ese discreto libriño está dando os seus froitos. Véxase o exemplo, curto e sinxelo pero tan fermoso como directo. Asdo. Eáns de Cotón

As miñas preferencias

Sendo moi complicado falar de cinco obras soamente, cando o abanico é tremendamente amplio, fago unha selección pedindo desculpas a tódolos libros, discos e pelis que por mor da escasa marxe de maniobra non puideron ser elixidas. Películas American beauty La vida de Noa El cartero (y Pablo Neruda) Tesis Airbag Discos (joer, o q me costou decidir...) U2 - Achtung baby Coldplay - Parachutes Jorge Drexler - Llueve Pearl jam - On two legs Radiohead - Kid A Libros Dan Brown - El código da Vinci Sylvia de Béjar - Tu sexo es tuyo Jorge Bucay - El camino de la autodependencia Ian Gibson - Paracuellos, como fue Pablo Neruda - Neruda, sus mejores poemas Termino repetindo o complexo que foi elixir so 5 de cada. Saudos.

Estudando o reparto

Non tardaches nen un só día en comezar a fregar as maos, pensando nas talladas que vas tirar de semellante pastel. Levas moito tempo, moito esforzo, moito suor derramado, moito traballo adicado ao teu propósito pero finalmente vas ter merecida recompensa. Agora que xa está decidida a axuda da c. Económica europea, xa tes "deseñador" que lle dea xeito á cousa, que planifique exactamente, detalle a detalle, edificio a edificio, que parte lle toca a cada quen. E se despois o novo porto resulta inservibel, se é certo que terá que estar pechado unhes meses ao ano por mor do bravo mar, se o futuro da cidade fica certamente comprometido... que lle pidan contas ao rei, ou a Europa, que para iso puxeron os cartos. Daquelas o noso sirciño xa terá amañado un bo retiro, que non o molesten. Asdo. Xoán de Requeixo.

28.11.05

Podre semente

A min sinceramente nunca me pareceu un bo sinal que a dereita saira á rúa a protestar. Diferentes experiencias históricas serven de exemplo, todas elas negativas ao meu entender. Podeno facer, sí. Teñen tanto direito como o que máis e nós non llo podemos impedir nen negar; somos inxenuos á par que xenerosos. As razóns das súas protestas son meros artificios para colocar en entredito a un goberno que eles califican de feble e que quizais está sendo -coa boca pequena- un dos que máis está a traballar para facer que as cousas cambien. Como noutras ocasións non están sozinhos nesa "Santa Compaña", non, veñen dan mao dun séquito de curas e monxas e pechando a comitiva están os seus amigotes da AVT, dispostos a axudalos agora que atravesan malos momentos e para iso recurren aos argumentos máis absurdos e insultantes, a calquer cousa con tal de desacreditar ao goberno lexítimo, tanto aos ollos de España como diante de calquer país da Europa. Demencial. No fondo todos son unhes iluminados pero iluminados polo vicioso relocir do vil metal. Xa o din eles "a fe move montañas"... só hai que porlle prezo e recalificar os terreos. Deixándonos de brincadeiras e caralladas, a cousa paréceme seria e preocupante, non tanto por eles, se non pq. sei que a base de repetir e repetir... algún acabará aprendendo a cantinela e non sabemos que resultado podemos sacar de tan podre semente. Nada bo, penso eu. Asdo. Xoán de Requeixo.

Máis de cen...

Será cousa, amigo Joaquín, de que me deixes 99 dos teus motivos. Eu moitos días só che teño un .... e ves sendo ti coas túas fodidas letras, esas que hoxe me animan e mañá me destrozan. Asdo. Eáns de Cotón Más de cien mentiras Joaquín Sabina - Jaime Asúa Tenemos memoria, tenemos amigos, tenemos los trenes, la risa, los bares, tenemos la duda y la fe, sumo y sigo, tenemos moteles, garitos, altares. Tenemos urgencias, amores que matan, tenemos silencio, tabaco, razones, tenemos Venecia, tenemos Manhattan, tenemos cenizas de revoluciones. Tenemos zapatos, orgullo, presente, tenemos costumbres, pudores, jadeos, tenemos la boca, la lengua, los dientes, saliva, cinismo, locura, deseo. Tenemos el sexo y el rock y la droga, los pies en el barrio y el grito en el cielo, tenemos Quintero, León y Quiroga, y un "bisnes" pendiente con Pedro Botero. Más de cien palabras, más de cien motivos para no cortarse de un tajo las venas, más de cien pupilas donde vernos vivos, más de cien mentiras que valen la pena. Tenemos un as escondido en la manga, tenemos nostalgia, piedad, insolencia, monjas de Fellini, curas de Berlanga, veneno, resaca, perfume, violencia. Tenemos un techo con libros y besos, tenemos el morbo, los celos, la sangre, tenemos la niebla metida en los huesos, tenemos el lujo de no tener hambre. Tenemos talones de Aquiles sin fondos, ropa de domingo, ninguna bandera, nubes de verano, guerras de Macondo, setas en noviembre, fiebre en primavera. Glorietas, revistas, zaguanes, pistolas, "qué importa", "lo siento", "hasta siempre", "te quiero", hinchas del Atleti, gángsters de Coppola, verónica y cuarto de Curro Romero. Tenemos el mal de la melancolía, la sed y la rabia, el ruido y las nueces, tenemos el agua y, dos veces al día, el santo milagro del pan y los peces. Tenemos lolitas, tenemos donjuanes; Lennon y McCartney, Gardel y LePera; tenemos horóscopos, Biblias, Coranes, ramblas en la luna, vírgenes de cera. Tenemos naufragios soñados en playas de islotes sin nombre ni ley ni rutina, tenemos heridas, tenemos medallas, laureles de gloria, coronas de espinas. Tenemos caprichos, muñecas hinchables, ángeles caídos, barquitos de vela, pobres exquisitos, ricos miserables, ratoncitos Pérez, dolores de muelas. Tenemos proyectos que se marchitaron, crímenes perfectos que no cometimos, retratos de novias que nos olvidaron y un alma en oferta que nunca vendimos. Tenemos poetas, colgados, canallas, Quijotes y Sanchos, Babel y Sodoma, abuelos que siempre ganaban batallas, caminos que nunca llevaban a Roma.

Visita inesperada

Esta fin de semana recibín a visita dun amigo que non vía dende facía moito tempo, o Pepe, Pepiño das Festas. Levaba moito tempo sen saber nada del e non me quixo dicir onde se metera durante a súa ausencia, pese ao obstinado da miña insistencia. Coma sempre, non ben entrou pola porta e xa arranxou para sí a primeira dunha longa serie de bos cubatas. Sempre igual, meu fillo, non tes pensado cambiar nunca? Xa vas tendo certa idade por moito que che boten 26!!! Non estivo moito tempo, quizais o suficiente para que os máis botasen unhas risas cos seus desbarres e quizais tamén con certas intimidades desveladas sen o meu permiso. Finalmente, cando xa deu por feito o que pretendía, emborracharse e pillar unha lascarda de órdago, colleu e saiu pola porta sen sequera despedirse. Espero que non volte en moito tempo; A parte dos correspondentes estragos no fígado, deixame o corrazón algo encollido, engurrado coma un figo pero non deixo de terlle un certo cariño, non pensedes, simplemente non sabe gardar as formas. El é así e hai que deixalo. Asdo. Fernán da Veiga

27.11.05

Nevada excursión

Sempre digo, xa volo dixen en máis dunha ocasión, que os galegos temos a sorte de vivir no país máis fermoso do mundo. Non é este un acto de soberbia, é unha pequena e modesta realidade que non lle nega aos máis ter os seus correspondentes "países máis bonitos...". Este, dende logo, é o meu. Todo o anterior ven a conto pq. que esta fin de semana unhes cantos amigos, entre eles outro membro do alpendre, fumos de excursión gaiteiril polas terras do Incio, na parte oriental da provincia de Lugo. Con anterioridade a esta visita xa coñeciamos aquela zona pero era a primeira vez na que tivemos o "privilexio" de desfrutar, gozar, daquelas paisaxes cubertas por unha fermosa alfombra branca. Botar unha simple ollada a cada pedra, cada prado, cada camiño, cada póla, cada árbore,... era un verdadeiro espectáculo e mesmo as barbaridades urbanísticas que iamos atopando antes de entrar propiamente no Incio semellaban diferentes con aquela capa branca que lles servía de camuflaxe. Tivemos a sorte de poder visitar a igrexa románica do Hospital do Incio, unha xoia feita en mármore. Relatar a visión da igrexa e de fondo un mar branco de árbores, iluminado todo por aquela extraña luz é para min un exercizo demasiado complexo; excede con moito as miñas posibilidades descritivas. Non me gustaría animar ás masas a pasar por aquel entorno -son temeroso dos estragos que se poidan facer- mais quen teña sensibilidade, saiba apreciar a natureza ao 100%, así como valorar na súa xusta medida a dificultade do modus vivendi daquelas xentes, non debería deixar de coñecer eses lugares. É un pequeno paraíso, duro sí, pero paraíso ao fin e ao cabo. Asdo: Fernán da Veiga

Outono

Onte á noite fun tomarlle algo a un curioso café na Cruña. É un sitio particular e moi interesante por diferentes motivo. Para comezar: non poñen música en "vinganza" contra a SGAE pero aínda así ten ambiente, hai un aquel moi especial. Penso que niso ten que ver principalmente a simpatía da rapaza que o leva, dotada dunha simpatía natural, óptima para brindar un trato amable, de proximidade e confianza co cliente. Unha das mellores cousas do café é que podes facer uso da biblioteca libremente, coller calquer libro, levalo para casa e devolvelo cando remates con el. Hai quen se anima e fai a súa particular aportación á causa, deixando máis libros dos que colle. Eu escollín unha pequena escolma do día das letras e dentro del atopei este poema do poeta Luís Pimentel. Non entendo moito pero debe ser bonito; digo isto pq. un ven sendo algo bruto e torpe e aínda así fun quen de sentir moitas cousas coa súa lectura. Que o desfrutedes. Asdo. Eáns de Cotón. "Outono, alto outono: destilado licor. Ela espida, limpa, nun suntuoso cadro, (luminoso marfín) Quixera ser ámbar a folla. Se bateses o río, sonaría a puro ouro. Outono, alto outono. Nada vibra nin se derruba; nada hai hostil na terra. Sereo, terso ceo. Non percureis agora o misterio." Luís Pimentel Sombra do aire na herba

25.11.05

O rincón feminista

O 25 de novembro de 1960 Patria, Minerva e María Teresa Mirabel, foron asesinadas a mans da policía do dictador Rafael Trujillo, o seu delito era ser activistas en contra do réxime. Para as feministas dominicanas as irmás Mirabel supoñen a loita, a superación, a resistenza da muller, son un símbolo no seu país.Así, no primeiro encontro feminista de America Latina e o Caribe en1981, declaran a data do 25 de Novembro como o DÍA INTERNACIONAL CONTRA A VIOLENCIA EXERCIDA SOBRE AS MULLERES. A día de hoxe, son miles de mulleres as que sofren diariamente todo tipo de actos violentos:Terrorismo doméstico, a mans das súas parellas (tamén pode darse por outros familiares) , incluindo tanto malos tratos físicos como psicolóxicos.Agresións sexuais, violacións, acoso sexual, trata de mulleres, obrigando a moitas delas a prostituírse, venta de nenas incluso polas súas propias familias en países sen recursos, matrimonios de conveniencia tratando a muller como unha mera mercancía, sen dereitos. Por todas elas, hoxe queremos unirnos á voz das que sofren a diario a violencia en moitos casos, simplemente por ser muller, e dicirlles que non están solas. Denuncia os malos tratos, NON SEXAS CÓMPLICE.

Por elas

Autorretrato de muller (Joü)
Por elas... como fillos e fillas delas... por elas... que mañá serán as nosas fillas por elas... nais que amamantan os nosos pequechos... por elas... de lonxe e de aquí, por elas... que sofren, por elas... vexadas, discriminadas, zoupadas, violadas, ... mortas; Por todas elas. Día Internacional para a Eliminación da Violencia contra a Muller Asdo: Fernán da Veiga Ligazóns: Cara á igualdade, contra a violencia
Marcha Mundial das Mulleres Para recrear empatías: U2 One trad. U2 MISS SARAJEVO Trad.

24.11.05

Mensaxe escrita

As veces pretendes escribir e dicir cousas de interese, reflexionar sobre acontecementos ou, cando menos, tratar de ofrecer a túa cativa e modesta visión sobre as cousas. Pensas que tamén sería importante ofrecer outra ollada, diferente da imaxe oficial que tanto e tan ben nos venden, e poñer -sempre que os nosos coñecementos axuden- as cousas no lugar correcto; os puntos e as comas nos seus correspondentes sitios. Decides tentalo e despois de andar un pouco por acó e por aló... atopas exactamente -salvo referencias persoais- o teu discurso, a túa mensaxe, xa escrito, plasmado e aberto ao acceso de todo o mundo. Nese intre, no canto de lamentarte, sintes a extraña satisfacción de que hai máis xente discrepante; coincidente co teu pensamento, e máis aínda por comprobar como a maquinaria de propaganda resulta milagrosamente esteril. Asdo. Fernán da Veiga

22.11.05

Os mellores

Os mellores blogs do mundo, según votación popular: Más respeto que son tu madre (es-AR) Tupiniquin (pt-BR) [tamen mellor blog xornalistico en español] БАЙКИ ИЗ ПОДЗЕМЕЛЬЯ [Condos do subsolo] (ru-RU) Algúns extráñanse de non atopar a O Alpendre entre a lista de nomidados. De verdad que tentei mercar o xuri, pero non houbo maneira: son americanos, e o nivel de vida fai que os sobornos sexan moi caros. Hai outros premios, os Bloggies, que se organizan a principio de ano. Hai que lembrarse de anotar a esta bitácora como candidatos, a ver se hai sorte...

Foi

Isto não é um conto erôtico. Não é piada. Isto passou tiuuu!!! Chega e mete-se. Ponto final. . A Rubem Lamas, luitador incansável por uma nova, Galiza

20.11.05

Coincidencias do destino

As casualidades as máis das veces fan dubidar a un, fanlle pensar se serán tales ou se haberá alguén que anda controlando o destino do que nos rodea até nos máis pequenos detalles. No transcurso dunha viaxe de 2 ou 3 horas eu viña no coche, escoitando música -o meu amigo Sabina, obviamente- en orden aleatorio... moitas, moitas pezas en mp3 -un CD completo pezas entremezcladas- e somentes foi unha a que se repitiu até en tres ocasións. Cruel día escolleu o destino para andar con brincadeiras. Asdo: Xoán de Requeixo Pd: Canteina as tres veces, de cabo a rabo: foi todo un grito desgarrado, berro a gorxa aberta. Debeuse sentir no ceu... e quizais tamén no inferno. Adivina, adivinanza Joaquín Sabina Mil años tardó en morirse, pero por fin la palmó. Los muertos del cementerio están de Fiesta Mayor. Seguro que está en el Cielo a la derecha de Dios. Adivina, adivinanza, escuchen con atención. A su entierro de paisano asistió Napoleón, Torquemada, y el caballo del Cid Campeador; Millán Astray, Viriato, Tejero y Milans del Bosch, el coño de la Bernarda, y un dentista de León; y Celia Gámez, Manolete, San Isidro Labrador, y el soldado desconocido a quien nadir conoció; Santa Teresa iba dando su brazo incorrupto a Don Pelayo que no podía resistir el mal olor. El marqués de Villaverde iba muy elegantón, con uniforme de gala de la Santa Inquisición. Don Juan March enciende puros con billetes de millón, y el niño Jesús de Praga de primera comunión. Mil quinientas doce monjas pidiendo con devoción al Papa santo de Roma pronta canonización. Y un pantano inagurado de los del plan Badajoz. Y el Ku-Klus-klan que no vino pero mandó una adhesión. y Rita la cantaora, y don Cristóbal Colón, y una teta disecada de Agustina de Aragón. La tuna compostelana cerraba la procesión cantando a diez voces clavelitos de mi corazón. San José María Pemán unos versos recitó, servía Perico Chicote copas de vino español. Para asistir al entierro Carrero resucitó y, otra vez, tras los responsos, al cielo en coche ascendió. Ese día en el infierno hubo gran agitación, muertos de asco y fusilados bailaban de sol a sol. Siete días con siete noches duró la celebración, en leguas a la redonda el champán se terminó. Combatientes de Brunete, braceros de Castellón, los del exilio de fuera y los del exilio interior celebraban la victoria que la historia les robó. Más que alegría, la suya era desesperación. Como ya habrá adivinado, la señora y el señor, los apellidos del muerto a quien me refiero yo, pues colorín colorado, igualito que empezó, adivina, adivinanza, se termina mi canción, se termina mi canción.

19.11.05

Sempre condón

Como en case todas as relacións mellor usar... condón!!!! Eso deberon pensar os directivos da "Caixa AlgoGalega" cando lle "perdoaron" unha débeda de 300 millóns ao seu benquerido "Partido do Patrón". Sempre sospeitei que ambos mantiñan unha quente e tórrida relación mais nunca pensei que fose necesaria unha condonación tan enormente cara... e digo eu... non lles valerian os típicos "Control","Durex"...??? Bon, cousas de parellas, xa se sabe. Asdo. Xoán de Requeixo

18.11.05

Despilfarro tolo

Hai que ver como son estes socialistas e estes bloqueiros... unhes poucos meses no goberno e gastan 15 millóns (*) de eurotes en telefonía mobil!!! Deberon chamar a todos os seus amigotes para contarllo. Asdo: Xoán de Requeixo Pd: Ler "con acento" do país e un par de quilos de retranca e outro tanto de ironía fina. (*) Non lembro exactamente o total ao que ascende... era tan grande.

Cuestións claras

O feito de que a direita española reivindique, trate de actualizar e revisar a figura do vello dictador é un síntoma claro e evidente de que malamente poden abrazar e defender valores e posicionamentos, non xa constitucionais, se non propiamente democráticos. Aínda dando por descontado que hai xente de ideoloxía conservadora que non ten, nin quere ter, nada que ver co que significou o anterior réxime, hai outros -quizais a maioría- que sinte nostalxia e añoranza da situación política anterior, feito este que se manifesta claramente no actual revisionismo da figura e da historia do dictador e nesa protección descarada dos signos e símbolos que representaron ao anterior sistema. Baixo a miña modesta visión, sen pretender prender vellos lumes -nunca apagados de todo- direi que esa direita da que falo a día de hoxe ofrece unha mala, moi mala diagnose. Espero estar equivocado. Asdo. Xoán de Requeixo

17.11.05

Boa nova

Hoxe recibín a nova de que unha grande amiga miña está esperando o seu primeiro fillo. Debo dicir que non me pillou de sorpresa de todo pq. xa me comentara a idea mais non pensaba eu que o dixera tan en serio. Agora vexo que si!!! Trouxome unhas pequenas imaxes, unhas borrosas ecografías nas que aparecía o diminuto corpo dun proxecto de persoa de tan só unhas semanas. Quedei algo aquelado pq. nunca até hoxe vira nada parecido. Non lle comentei nada, non soupen que dicir nin sequera manifestei a máis mínima expresión de ledicia ou sorpresa; dinlle a noraboa dunha maneira algo fría e distante, ritual de contersía, simplemente. Foi como se non fose consciente do que me estaba mostrando. Pese a iso, agora que o penso fico moi feliz e contente por ela e o seu compañeiro. Alégrome moito. Asdo. Fernán da Veiga

Confesións

Confesións - Ave María purísima… - Sin pecado concebida… Dime fillo, ¿qué é o que te aflixe? - Verá Padre,… creo que a pasada fin de semana cometín uns pecados moi graves… ¡pecados capitais Padre! - ¡¿Cómo dis meu fillo?! ¿qué pecados?, cóntame… - Verá Padre, o sábado pasado creo que cometín pecado de Soberbia e Avaricia… e ademáis iso levoume a mentir tamén, ¡e de maneira interesada! Padre. - Iso é moi grave fillo, xa sabes que si cometes algún dos pecados capitais vas direitiño de cabeza o Inferno… pero cóntame, ¿qué é o que aconteceu? - ¡Ai Padre!, non me asuste,…Pois verá, ese día eu e alguns amigos saimos a rua e puxémonos a pedir a berros que a nosa educación e a nosa relixión fose obrigatoria para todo o mundo, incluso para aqueles que non son relixiosos ou teñen outras crenzas. ¡Cómo se a única verdade do mundo fose a nosa! Non tratamos de difundir a mensaxe da Igrexia, Padre, tratamos de impoñela, tratamos de obrigar a tódolos españois a estudar a relixión católica para poder obter unha educación… ¿non é iso soberbia, Padre? - Buenooo… depende… - …e ademáis pedimos que todo o mundo, catolicos, relixiosos, musulmans, ateos, agnósticos,… en fin, tódolos españois pagasen cos cartos de todos a educación católica que nos queremos impoñerlles…iso e soberbia ¿non?... e avaricia tamén. - Homeeee, eu non diría iso… - …e por si fose pouco, a soberbia e a avaricia leváronos a mentir… ¡e a insultar Padre!...houbo xente que incluso pediu que queimasen a unha señora do goberno na fogueira, ¡cómo no tempo da inquisición!... eu dixen que si o goberno non pagaba con cartos públicos a educación católica dos meus fillos nun colexio privado estaban coartando a miña liberdade, ¡Ai Padre!, ¡qué mentira tan gorda!, ¡qué soberbia tan grande!,... - ¡Tranquilo fillo!... non te aflixas… - …¡Ai meu Deus!, Padre, que iso non é o peor de todo… o peor é que canda min había centos de miles de persoas, pais de familia, homes e mulleres, monxas, políticos,… ¡e ata vinte obispos!,… e todos dicíamos o mesmo, Padre, todos fumos soberbios e avariciosos, todos dixemos mentiras interesadas… ¡Ai Padre!, ¡imos arder todos no Inferno!... - Pero fill… - …e ademáis, estou enganándome a min mesmo, Padre, porque fai uns meses apoiei unha manifestación en contra dos matrimonios homosexuais e resulta que… - ¡Acabouse!, ¡ata aquí chegamos!... - … pero… - ¡Nin “pero” nin gaitas!, ¡ninguén vai ir o Inferno!, pero vamos a ver home, ¿para qué está a confesión?... - Pois… - Pois para arrepentirte dos teus pecados, ¡qué Deus todo o perdoa!,… ¡que parece mentira que sexas católico Mariano!... ademáis, xa che dixen un cento de veces que non me digas Padre, dime Monseñor, ¡qué para iso son obispo!, ¡e ademáis da capital! - Sintoo Pad… ¡Monseñor! - Ademáis, todo o que fagas en beneficio da Santa Iglesia ben feito está, ¿qué me vas a contar?, si eu tamén estaba alí o sábado, así que fai coma min, reza un par de Avemarías e tres Padrenuestros e todo solucionado, xa non hai pecado. Anda fillo, deixa de decir parvadas, e ide pensado na próxima, que agora que a selección conseguiu clasificarse para o mundial, teremos que botarlle a culpa ó do ‘talante’ cando nos eliminen en cuartos. - Dacordo Monseñor. Moitas gracias. - Veña pois, Ego te absolvo in nomine Pater et Filli et Espiriti Sancti… - ¡Amén! - Amén fillo, ¡ala, vai con Deus! - Gracias Monseñor - De nada fillo, de nada… …¡Válgame Dios!, mira que nos saiu “rariño” este rapaz, ¡non, se agora vai resultar que ten escrúpulos e todo!… hai que ver, ¡co ben que o facía José María!

16.11.05

Volta ao rego

Mentres escoito o meu amigo Boss e a súa "Reason to Believe" penso nas malas pasadas que me xoga, ano tras ano, esta fría e escura estación chamada Outono. Normalmente é o tempo de recuperarse dos estragos causados polo festeiro vrao mais cada vez se torna máis nunha estación morriñenta, escura mais non por iso triste; simplemente un tempo propio, meu, que teño que empregar en exclusiva para min, para atopar un camiño cara onde andar nos vindeiros meses e quizais nos vindeiros anos. Reflexiono e penso que sería necesario un retiro; agocharme, como fai o oso, nunha cova até que, por fín, chegue o día en que se faga primavera. E se non chega? Asdo. Fernán da Veiga. Pd: Terei que mercalle outra harmónica.

Las dos españas

Después de ver el programa de esta noche en Telecinco de Mercedes Milá, donde se hablaba de los movimientos ultraderechistas que existen en este país, la verdad es que me he preocupado un poco. La gente parece pensar que la pasada guerra civil española se produjo hace varios siglos en el tiempo, y no se da cuenta que apenas han pasado 70 años. La barbarie que allí se produjo, con miles y miles de muertos, ya parece que se ha ido de la mente de todos. Las ansias de este sector social por recuperar el estado nacido tras dicha matanza son cada vez mayores. El estado español, a día de hoy, está aplicando medidas aperturistas y progresistas en varios frentes. Hablar de la revisión de los estatutos de autonomía de las comunidades autónomas, las libertades para la comunidad gay, las políticas de integración social para los inmigrantes, la reducción de la influencia católica en la educación, etc., está haciendo que cada vez más la extrema derecha tenga motivos para levantarse y crecer en número. Por desgracia, la coyuntura internacional no ayuda. El petróleo, que tiene a las economías mundiales presas del pánico ante sus vaivenes de precios, la situación en Francia, que vive una escalada de violencia por el tema de las clases desfavorecidas, o la existencia del terrorismo islámico a nivel mundial son ejemplos que sirven a los derechistas para decir que la democracia está en crisis, y que el mundo desarrollado no funciona como es debido. Desafortunadamente, la calma chicha que devino tras la transición democrática se está tornando en mar gruesa una vez la sociedad avanza. Todo desarrollo hacia el mañana, todo progreso que desde los estados se está intentando para un mañana mejor está siendo ensombrecido por el auge de la ultraderecha ya no solo en España, sino en Europa. La derecha vuelve a gobernar Alemania, y Le Pen ganará votantes después de ver como está Francia a día de hoy. Hoy me he asustado, porque veo que las dos españas vuelven a distinguirse cada vez más, y la unidad de la transición está perdiendo adherencia. Me aterroriza que esta ultraderecha pueda llegar a organizarse y destrozar todo lo que, con tanto trabajo, se ha hecho en los últimos años, tras el atraso de la era franquista. Ya empiezan a día de hoy a intentar reescribir la historia, a reflotar la imagen de Franco tras sus 30 años bajo tierra, y esto va a más. Estoy a favor siempre del progreso, pero empiezo a pensar que este país, en general, no está todavía preparado para ello. Hace falta que pase una generación al menos para que la conciencia ciudadana cambie y deje atrás ese pasado nefasto de la época autárquica. Hay medio país que no deja avanzar al otro medio, y sus amenazas son basadas en la fuerza, que es en lo único que nos ganan. Espero que todo esto se quede ahí, en minorías poco organizadas, pero soy pesimista. El auge de la extrema derecha está comenzando, y la libertad está amenazada. Espero que la guerra civil haya sido una, y pasada, y no tener que temer una nueva.

15.11.05

Vellos recordos

Facía moito tempo dende a última vez que puxen algún vinilo no meu vello tocadiscos. Recoñezo que a miña febre musical foi pasando, tristemente, a medida que foron pasando tamén os anos. Lembro con certa nostalxia todo aquelo de gardar un disco ou unha cinta coma un tesouro e non ter a disponibilidade que se ten hoxe. Cecais se eu fose novo vería as cousas dunha maneira ben distinta pero non o son e iso permíteme botarlle unha ollada a determinadas cousas cunha perspectiva ben diferente da das crianzas actuais e neste caso, valorar máis a pouca música que se tiña daquela, polo menos no meu caso. O disco escollido para escoitar regaloumo no seu día -non fai moitos anos- un compañeiro alpendreiro -agradezollo certamente-, debo dicir que daquela fíxome moita ilusión xa que era a típica cousa que non mercaches ou conseguiches no seu momento e lévala cravada como unha espiña até que por fín consegues satisfacer unha necesidade da que realmente non es consciente. Debo dicir que non o collín aleatoriamente, a escolla non foi casual, trouxomo á cabeza unha peza que escoitei nun bar mentres tomaba algo con outro compañeiro -alpendreiro tamén, pequeno é o mundo-. Para que desfrutedes dese vello traballo (recoméndovolo encarecidamente) trátase de "The first of a million kisses" do grupo Fairground Attraction.
Asdo: Fernán da Veiga Perfect I don't want half hearted love affairs I need someone who really cares. Life is too short to play silly games I've promised myself I won't do that again. It's got to be perfect It's got to be worth it yeah. Too many people take second best But I won't take anything less It's got to be yeah pertect. Young hearts are foolish they make such mistakes They're much too eager to give their love away. Well I have been foolish too many times Now I'm determined I'm gonna get it right. It's got to be perfect... Young hearts are foolish they make such mistakes It's got to be perfect... It's got to be yeah worth it it's got to be perfect

12.11.05

Ondas do mar de Vigo

Ondas do mar de Vigo, se vistes meu amigo! e ai Deus, se verrá cedo! Ondas do mar levado, se vistes meu amado! e ai Deus, se verrá cedo! Se vistes meu amigo, o por que eu sospiro! e ai Deus, se verrá cedo! Se vistes meu amado por que ei gram cuidado! e ai Deus, se verrá cedo!
Martin Codax. Qué mellor día, día da partida da Regata Volvo, para recuperar unha vella cantiga galega que hoxe?? Asdo. Fernán da Veiga

O Mini-feudo

A teoría mini-feudalista do Sir de Punta Herminia é moi válida para tentar desviar a atención dos cidadáns, mesmo para facernos sentir agraviados, maltratados por esa cousa que se chama Xunta de Galiza e estender así a idea de que é unha instución que ten por único obxecto roubarlle á nosa urbe todo o poder e prestixio que esta tivo dende os reises católicos até fai pouco tempo. Voltar, outra vez máis, polos camiños vellos do debate da capitalidade, ou pretender abrir outros novos como iso da creación dunha Axencia Tributaria Coruñesa non teñen máis obxecto que o de poñer unha cortina de fume que tape os moitos problemas polos que atravesa a cidade e camuflar a excéntrica e paranoica política que dende o Pazo de María Pita se está levando a cabo. Mentres tanto nas outras localidades galegas os políticos -sexan cales sexan as súas cores- aproveitan a principal ferramenta que lles brinda a súa condición de tal -a capacidade de dialogo, a negociación- para tirar o maior proveito posibel das oportunidades que se lles poñen ao alcance da mao. Levamos padecendo moitos anos o aillamento da política -diría autista mais non quero ofender- de quen infructuosamente pretendeu construir unha "cidade-estado", de tal maneira que ficamos sós, á marxe de calquer plan, de calquer visión de futuro que pretendese ir máis aló da Ponte da Pasaxe. Aínda hai quen nos quere facer pensar que a culpa é do Mundo pq. xira cara o lado contrario ao del!!! Asdo. Xoán de Requeixo.

Negro aniversario

Para que as cousas non se repitan debemos ter fresca a memoria de todo o acontecido durante a traxedia do Petroleiro Prestige. Cúmplense xa 3 anos dende que todo aquel despropósito aconteceu e hai que seguir facendo o que nos corresponde como xente concienciada -galegos e non galegos-: reclamar que se poñan os medios materiais, persoais, técnicos... que eviten ou minimicen un accidente deste tipo, para que non se convirta no que finalmente foi, unha negra catastrofe. Para iso, para seguir reclamando, para traballar para que o futuro do Mar -do noso mais tamén o dos outros- non se tiña de negro, temos unha cita ineludibel o día 13 de Santos ás 12 horas na Alameda de Santiago de Compostela. Asdo: Fernán da Veiga Máis información: Plataforma Nunca Máis

11.11.05

9.11.05

Teoría Tremendista

Son partidario da teoría de que cando un político non atina co seu discurso é pq. precisamente no seu erro está o seu atino. Dito con outras palabras, un ten esa extraña sensación de que Sarkozy, dun xeito máis ou menos pretendido, está tentando apagar o lume botándolle gasolina. Traeme á memoria declaracións tan míticas e históricas como aquelas da ministra e o seu Caldiño, as do Sr. Rajoy cos seus "hilitos"... ou, mirando para a outra bancada, aquelas do Sr. Solchaga nas que dicía que España era o sitio onde máis rapidamente un podía facerse rico. Erros? Non o creo, simplemente estratexia; saben como aproveitar todo, até o terror dunha revolta como a actual da Franza. Xa veremos se mañá ou pasado acaban tirando proveito. Tempo ao tempo. Asdo. Xoán de Requeixo.

O trapiño

O conto do trapiño, si, a famosa bandeira española da ensenada do Orzán, ten un custo mensual de arredor de 7.000 eurotes. Iso contando unicamente os salarios dos policias que fan a garda, un total de 6 axentes por día, en diferentes quendas. Opinións políticas á marxe, penso que é un derroche bochornoso. Espero que a xente reaccione, teña memoria e actúe onde e como o ten que facer. Estou seguro de que vai ser así. Asdo. Xoán de Requeixo

8.11.05

Pesadelo

Imaxino que todo o mundo ten, dende a tenra infancia, algún que outro pesadelo recurrente que nos persegue unha e outra vez. O meu fíxome espertar máis dunha noite e tremer na cama até facerse día, sendo eu cativo, claro. Sempre transcorría da mesma maneira e no mesmo lugar. Eu baixaba unha costa a toda máquina na miña vella bicicleta, por un daqueles camiños de terra, unha corredoira ou pista para os carros, que logo foi lixeiramente ancheada para o paso das modernas máquinas e hoxe, por mor das contendas electorais, está xa asfaltada. No máis fondo da costa, había unha curva ben pechada e á beira dela, baixo un fermoso carballo, un enorme pozo de auga no que soñei caer e así afogar -dado as miñas poucas dotes natatorias non resulta moi extraño-. Ise soño, ese amarga pesadelo voltou unha e outra vez e non me deixaba tranquilo. Agora, despois de tanto tempo, aínda sinto un certo arrepio cando paso no meu carro por aquela paraxe. Como se tivese gardado o medo a que finalmente o conto se fixese certo e se tornase realidade. Quizais fose era unha advertencia ou... unha premonición. Imaxino -xa digo- que cada quen terá os seus temores, fundados ou non. Este foi, e segue a ser en certa medida, o meu. Asdo. Fernán da Veiga.

5.11.05

Paradoxo

Non deixa de ser todo un paradoxo que se pense en modificar a Constitución para satisfacer as ansias de igualdade das mulleres -entendo que lóxica, por outra parte, aínda sendo toda unha falacia pq. a igualdade hai que buscala primeiro noutros ámbitos máis terrenais; a familia, o traballo,...- mentres se manteñen na mesma lexislación regulamentos tan anacrónicos e desfasados como o delito de "inxurias ao rei". Na miña modesta opinión, confesándome abertamente republicano, non se pode falar de igualdade mentres se manteña a coroa e moito menos cando non se pode facer libremente crítica desta institución, dado que a ameaza arbitraria dunha condea deste tipo pendura sobre aquel que a fai. Un bota en falta a liberdade e a pluralidade que existe na prensa inglesa, afeitos a poñer a caldo a máis de un e a máis de dous da súa particular familia real. Aqui as cousas funcionan doutra maneira, dado que existe un pacto -non sei se obrigado ou voluntario- por parte dos medios, de tal maneira que as críticas feitas veñen case en exclusiva da man do programa "aqui hai tomate" ou da revista "El Jueves". Así nos vai. Asdo. Xoán de Requeixo.

3.11.05

Debate sobre el estatut catalán

Hoy he seguido en la medida de lo posible el debate parlamentario en el Congreso de los diputados sobre el famoso, en los últimos días, estatuto catalán, el cual se pretende cambiar desde el gobierno de esa región española, y donde hoy se debatía si se aceptaba la propuesta antes de comenzar con las enmiendas sobre el texto. No voy a hacer comentarios ni largos ni jugosos, simplemente me limitaré a hablar de lo que allí vi sobre la gente que allí estaba. Me parece grave, triste y vergonzoso que determinado partido político se halla limitado a plantar fuego al hemiciclo en vez de aportar cuanto menos propuestas o dar ideas sobre el tema del día. No se puede llegar a un debate parlamentario con la única idea en mente de generar una guerra, cuando nadie quiere batallar contra ti. Pero, en el fondo, lo que me parece es muy preocupante. Me parece preocupante que en este país, después de toda la historia que tenemos detrás, después de saber lo que ha acontecido y las consecuencias que ello nos ha reportado, haya tanta gente como la que representa el Partido Popular. Y la verdad, viendo su actitud despótica, altanera y vejatoria para con los demás, me pregunto si todos sus votantes se sienten representados por esa gente. Gente que aprovechó sus turnos de palabra para sembrar minas, para tratar de destruir todo un estado de derecho, para poner a la altura del betún a todo aquél cuya idea de la vida es totalmente la contraria. Gente que, una vez hablaba, se iba de la cámara, quizás para no escuchar como todo el mundo menos ellos les cantaban las verdades, esas que tanto duelen y que es difícil reconocer. Gente que en vez de participar en el debate del día, se limitan a criticar a un gobierno que, sinceramente, pienso que hoy era un partido más con una opinión más dentro de la pluralidad que estaba presente en el Congreso. Acabo diciendo que si yo hubiese sido uno de los que ha votado al PP, y veo la imagen de antieducación, de soberbia, y de intransigencia que hoy ha demostrado la derecha de este país que ellos representan, me van a perdonar pero la próxima vez miraría bien qué papeleta escoger en unas nuevas elecciones. Porque ante todo, ante los ideales y las políticas a aplicar, está el saber estar y la educación. Representan a todo aquél que los ha votado, y la imagen que dan es la que se interpreta de aquellos que los votan. Es lo mínimo que se puede exigir y, sinceramente, creo que esta gente, ni eso.

2.11.05

Algo se move na TVG

Seguindo coa temática televisiva do meu compañeiro Paquito gustaríame expresar o meu contento dado que, por fin, a TVG está tomando un rumbo distinto ao acostumado. Refírome ao feito de suprimir un anacrónico producto televisivo, aquel caduco "Encontros", cunha presentadora feita un cadro de tanta pintura, para por no seu lugar un pequeno espazo adicado aos documentais e produccións cinematográficas galegas e así darlle saída ao enorme número de documentos audiovisuais almacenados durante tan longo periodo de tempo. De momento os pasos que están dando son cativos e tímidos pero a cadea semella estar disposta a abrirse a unhes horizontes descoñecidos até hoxe e que, sen dúbida, son moito máis próximos aos valores divulgativos e culturais que desde a súa orixe debería representar esta canle. Asdo. Fernán da Veiga.

Adiós, Canal +

Pues sí, esta es la última semana de Canal + en la televisión de toda la vida. Muchos años van allá, y mucho nos enriquecimos con él. Descubrimos que ver cine sin publicidad era posible, y de lo más agradable, además de que nos dimos cuenta de que las pelis tardaban menos en llegar del cine a la caja tonta. Aprendimos a ver los partidos de fútbol de los domingos de otra manera, con tecnologías desconocidas en las televisiones públicas. Conocimos series como Friends, aprendimos a ver la vida política y social de otra manera con las Noticias del guiñol, con el que tanto nos reímos y tanto nos enseñó a ver las cosas de otra forma. Comprobamos que las noticias se podían dar con otros formatos, y por qué no decirlo, también fuimos testigos de las primeras películas porno que muchos de nosotros empezamos a conocer en aquellas épocas adolescentes. El progreso de las tecnologías y los negocios nos van a privar, a partir de la semana que viene, de disfrutar de este buen canal de televisión. Se acabó lo de ver todo eso y más espacios interesantes que había en esta cadena televisiva. Se acabaron los partidos del domingo, la NBA, los guiñoles y todo lo que, a partir del lunes, nos ofrecía este primogénito y famoso canal codificado. Quién quiera seguir disfrutándolo deberá dejarse más duros en el intento, y dejar las arcas patrimoniales de cada uno todavía más secas. Para mí la televisión no es un bien vital en mi vida, y también paso de dejarme un dineral por estar sentado en un sofá, así que no seré uno de los que se abonen a esa famosa plataforma digital monopolística. Por ello, escribo esto en señal de agradecimiento a este canal por todo lo que nos ha enseñado en sus años de vida, y siento que no abandone así, sin dejar un sustituto a la altura. Si hasta ahora veía poca televisión, sin duda a partir del lunes la veré mucho menos. Hasta siempre, Canal +.

Baralles

Me preguntaba hace un rato por qué siempre escribo cosas tristes, y sobre el amor. Casi parece que no tengo más temas que esos. Siempre hay una mujer por medio, siempre hay amor, siempre hay pensamientos mustios, sombríos… No sabría dar una respuesta. Quizás sea el amor un tema que me encanta plasmar en forma de frases, y como todavía nadie ocupa mi corazón, su textura es triste y sin brillo. A veces pienso en otras composiciones que puedo hacer, pero es difícil, porque ninguna otra cosa parece motivarme a hacerlo. Es curioso, sin duda, pero así es. Y ahora relleno estas líneas escribiendo este absurdo pensamiento quizás con la intención de no escribir sobre nada de eso. Pero, lamentablemente, me doy cuenta de que de nuevo hay tristeza en las palabras, pues dicen que no soy capaz de escribir otra cosa. Pero a la vez parece que no hay amor, que por una vez ninguna chica me guía las manos sobre el teclado. ¿Será cierto? Hasta yo mismo lo dudo. La verdad es que vengo de ver una peli que me ha hecho pensar, y con ese pretexto estoy aquí ahora escribiendo esto. Sin embargo, es muy probable que, de fondo, una chica se halle oculta tras las letras. Vale, lo admito, es inevitable escribir sin eso. No añado más a este monólogo de besugo. Creo que ya vale de escribir nada, y aún encima criticarme. A veces, ni sé que es lo que escribo, y otras, ni siquiera lo que pretendo escribir.

31.10.05

Sencilla

Era frágil, como una mirada de filamentos de luz, tenía aquella sonrisa fácil cuya sencillez derretía. Se movía lentamente, como sin querer llamar la atención, con pasos lentos e informales, ladeando la cabeza a la vez que su cabello serpenteaba al ritmo que marcaba la brisa. Era capaz de caminar por las calles inhóspitas de una noche acabada, con luces alumbrando las virutas de la acera, carteles con letras que no serán leídas hasta el día siguiente. Miraba al suelo, y pateaba hojas secas de abedul. Manos en los bolsillos, pensamientos vanos rondaban su tiempo en aquel instante de silencio hueco. Sí es cierto que había brisa, pero suave, suficiente para permitir danzar a los papeles libres que viven sobre cada baldosa. Su murmullo acompasaba los latidos de hilos de bombilla luminiscentes, mientras los setos silbaban murmullos sordos. No había nada más con vida sobre aquella calle moribunda, y la suya se acercaba lentamente a la penumbra, hacia aquel callejón sin luz. No podía imaginar, inocente, que a veces, donde menos luz hay, más claridad se encuentra. Aquella frase que había pronunciado en la tarde seguía revoloteando su mente como un pájaro sobre la miel dulce de sus labios, la sencillez hace la belleza. Por cómo se había quedado, el sentido se desvaneció, y optó por el solo caminar de sus zapatos desatados. Se movían sin ritmo fijo, pero con zancadas imprecisas, como con hielo en su interior. Sencilla. Bella. Se cubría pero bajo su manto había el blanco de la vida. Aún sabiéndose amada, dudaba de sí. Aquél abrigo la hacía inhóspita como aquella noche de otoño, aquel callejón, mustia, pero, bien sabía, que la caricia que esperaba cambiaría el rumbo de su color, que todo lo que deparase el mañana, sería el principio de la otra vida.

30.10.05

Cando as barbas do viciño vexas....

Parece que ao Sir de Punta Herminia, o Mr. Pacón, lle entrou agora presa -nestes últimos días- por reclamar para Alvedro as mesmas axudas das que goza ou vai gozar o aeroporto de Santiago, o de Lavacolla. Non sei exactamente a que ven tanto desacougo de última hora. Dende logo o seu caracter estase tornando máis agrio, amargo e acedo cada día. Non era así mentres o seu amigo Manoliño estivo na presidencia desa Xunta que tanto detesta. Non é normal tanto estress, tanto nerviosismo,... e non será medo??? Tenos moi preocupados, por favor, vaiao mirar con urxencia. Asdo. Xoán de Requeixo

27.10.05

Cuiñeitor

A última imaxe que tiña del era a do seu brazo saíndo dun charco enorme de chapapote. Antes de desaparecer escoiteille dicir "voltarei" e así fixo... aqui temos ao home, ao prototipo de raposo galego que un día quixo ser golfiño; aquel que quixeron afogar nun oceano negro de petroleo pero dado o seu aquel natural escorregadizo... escapou. Voltou o fillo do muiñeiro, o Pepe Cuiña. "O Cuiñeitor" retornou ao campo de batalla e vaia dar guerra, como os señores feudais noutrora, e así tentar recuperar o seu posto de privilexio no partido, na sociedade e de paso, librarnos a todos deses estirados de Madrid, todo sexa dito. Non é que un sexa partidario seu, nin moito menos, mais o actual semella ser un panorama apetecibel e atractivo para quen desta volta ve a xogada dende fóra (non sen tempo, por certo). Quen sabe... quizais este partido remate cun resultado inesperado. Todo se verá. Asdo. Xoán de Requeixo.

Bandeiras

"...todo depende del color del cristal con que se mira." Imaxinade a cara dos polís ao pé do mastro.

26.10.05

Nunca Máis

Onte á noite botei unha ollada ao monte de cousas que habitan sobre a miña mesa e decidín coller o DVD da campaña "hai que botalos". Recoñezo que xa o tiña medio abandonado posto que moitas das curtas que nel aparecen espertanme a carraxe e a rabia, como se aqueles tristes días fosen aínda hoxe. Non resulta agradabel revivir todo aquelo. Nunca fun unha persoa moi dada ás manifas nen a protestar mais as circunstancias eran tales que até o menos posto -que veño sendo eu- sae a rúa, idea algún que outro lema que escribir nunha pancarta e berra até romper a gorxa. Eu fun un deses -recoñezoo- e en poucos meses pasei da inactividade total á movilización case absoluta. Non tirei nen a primeira foto xa que pensaba que o primeiro era gritar, protestar, expresar o xenio e a dor que gardabamos todos no fondo do peito. Tomei parte nas manifas da Cruña, tamén algunha en Vigo, en Santiago -lembro aquela dos gaiteiros cun aquel especial- e até fun á gran manifestación de Madrid. Ter participado nelas deixa un pouso de limpeza na conciencia que non hai chapapote no mar nen no mundo capaz de manchala. Agora a cousa parece calma, como se o cambio de goberno deixase paso ao esquecemento de todo o acontecido mais non debemos olvidar nunca o que nos pasou e as circunstancias políticas que atravesamos naqueles días. Temos a obriga, aínda hoxe, pese ao cambio radical no temón deste pequeno país, de seguir reclamando as medidas necesarias para paliar esa catástrofe e tamén aquelas outras que axuden a evitar novas traxedias, esto é: plans de continxencias, medios materiais e humanos, prácticas de simulacros, etc. e deste xeito, no caso de vernos ante a mesma adversidade, ter ferramentas e experiencia para afrontar o problema dunha maneira seria, minimizando o impacto do mesmo. Non quixera no futuro -quizais non tan lonxano, esperemos que non sexa así- ter que volver sair á rúa a berrar contra estes novos gobernantes. Teñen unha gran oportunidade de cumprir as promesas feitas nese sentido, por favor, aplíquense o conto. Asdo. Fernán da Veiga. Pd: Sirva esta mensaxe para que despois non se nos diga que calamos a boca.

25.10.05

Xulio Verne

Inspirados pola esquizofrenia lingüistica que caracteriza a este país, inaugúrase unha escultura (?) . Na placa, como xa din en Vigo Blog pon:
Vigo recoñece con esta obra a figura de Julio Verne o ano do seu centenario e rememorar así o seu estreito vencellamento a cidade. -- Escultura doada pola Asociación de Mujeres Empresarias de Pontevedra -- A Alcaldesa de Vigo Corina Porro -- Vigo, 17 de Outubro de 2005
O texto é feo con ganas. Eu xuraría incluso que contén unha incorrección gramatical, porque non me ten sentido eso de "Vigo recoñece... e rememorar así...". Pero o de 'Julio Verde' canta por todos lados. Xa que non poñen 'Jules', que é o seu auténtico nome, que o poñan en consonancia co resto do texto, é dicir Xulio. Vamos, digo eu. Para min que estiveron a piques de adicarlla á honra e cacareo da alcaldesa, pero decidiron que era moi fea e que o rubio de bote non había quen o reflexara en 3D. Dahí ese final, ambiguo, ambivalente e ambibalante, que un non sabe se a alcaldesa aparece na praca porque inagurou o asunto, ou se o texto faltalle un til e a doación foi á propia Corina (como indican nos comentarios de VigoBlog). O final, puxeron un pulpo e sentaron de xeito canso a un Verne. Semella castigado, para que deixe de dar o coñazo con tanto barco afundio e viaxes a lúa. Hai, por certo, outra escultura do escritor, alá pola illa de San Simón. Sei de quenes foron por alí ahi meses e lle rendiron homenaxe cunha lectura, e outras cousas que mellor non contar. A alcaldesa optou direstamente por unha escultura, que se ten que leer igual dalle un mal.

22.10.05

Poste de Traballo

Un amigo e gaiteiro -non procede dicir o seu nome- para referirse á bandeira pacovazquiana utiliza a expresión "poste de traballo". A cousa ten que ver, non co trapiño en si, se non coa parella de municipais que están día e noite coidando dela. O peor do conto é que os cartos do poste, do trapo, do coche patrulla e mesmo do salario da simpática parella... saen todos eles do peto de todos os coruñeses/as e ese conto non resulta tan gracioso á vista dos enormes problemas que existen na cidade. Espero que haxa máis xente que se lembre destas reflexións o día de votar o papeliño dentro da urna. Asdo. Xoán de Requeixo.

21.10.05

Proposta gilipollas

Dada a nova moda de boicotear productos cataláns... propoño outra proposta igualmente absurda e gilipollas. Aqueles que nos opoñamos ao pensamento único que tanto fomenta a dereita... non merquemos productos españois... asi... todos xuntos... en amor e compañía... iremos ao carallo. E fomentaremos a unidade nacional.... Asdo. Xoan de Requeixo

18.10.05

Xogar con lume

Por moito que un se solidarice cos transportistas non acaba de ver claro a conveniencia de facer parar o motor económico de Galiza cando noutras partes de España hai factorias semellantes ameazadas de peche ou traslado a outros paises de Europa do leste. Hai que ter sentidiño. Asdo. Fernán de Veiga.

16.10.05

Acólitos

A colocación da bandeira española no paseo marítimo está dando lugar a moita controversia. Na miña opinión, o mellor que podiamos facer todos é pasar deste señor, Sir. Paco, e da súa "banderola". Unha vez máis anda procurando propaganda inmerecida e gratuíta e véndolle a xogada deberiamos estar máis espabilados para non darlle ese pracer. Non é a primeira vez que Cruña, Galiza e España se enchen de bandeiras e non é novidade tampouco que pasen, antes ou despois, a un plano ben distinto ao pretendido polo mandatario herculino. Chegará o momento en que a xente o poña no sitio. O que máis rabia me da son eses actores secundarios, afins ao Sir obviamente, que atenden a súa chamada como canciño que corre veloz a recoller o pao que lle lanza o seu amo. Como exemplo diso podedes ler as opinións do Sr. Folgueira, Presidente da Federación de Asociacións de Veciños, na entrevista a tres publicada hoxe no xornal "La Opinión de A Coruña". Lémbrame na súa demagoxia ás máis brillantes intervencións de J. Mayor Oreja, se ben non acabo de entender a súa teima co Estatut catalán, dado o seu cargo, e máis tendo en conta a pouca relevancia que lle da ao noso actual estatuto. Pareceume máis preocupante a súa referencia ao 36, especie de ameaza velada que se ven repetindo dun tempo a esta parte mesmo dende estamentos e institucións bastante máis importantes e significativos. Ese é o conto. Asdo. Xoán de Requeixo.