Terceira entrega

Os tempos deben ser chegados, non hai dúbida. Debemos estar ás portas da fin do mundo. É un feito innegabel. Doutra maneira non entendería que un individuo coma min andivese agora -aos meus anos!!- con lerias poéticas e cousas dese tipo. Debe ser a morriña do Outono que me ten trastornado e me trae a mal traer. O poema que adxunto pertence, de igual xeito que os anteriores, á escolma da que xa vos falei eses días. Neste caso trátase dun poema do Celso Emilio. Foi unha lástima non ter dado con el antes, era un bon substituto desa trapallada que escribín no seu día contra a violencia de xenero. Asdo. Fernán da Veiga Muller Esta frol derradeira, brando sono das miñas outas noites, qué donaire de leda campañía nun domingo. Qué anada farturenta os meus vellos amores sempre novos, sempre distintos, sempre unha solpresa, no fío do amencer entre bruidos de tranvías que espertan a cidade. Muller, irmá e nai, nada no aramio dun lonxano teléfonoo do vento. Voz querendosa de azas que acariña os meus camiños tristes. Esposa e filla, meus segredos a cachón sobre a canle do meu peito, dos meus ollos de terra que o mesmo Dios labrou en mármol quente. Eiquí estou i estarei por toda a vida, agora un home, mañá cinza de estrela, sempre fiel á frol dos meus amores, muller, irmá e nai, esposa e filla, catro voces nun beixo, catro patrias nunha soia bandeira estremecida. Celso Emilio Ferreiro Do soño asulagado