Aventuras de fin de ano

A verdade que un bo paseo de dúas horas, con alcol no lombo en abundancia, de 9 a 11 da mañá tras unha noite de troula da para barallarlle a gusto, ó punto de que prometín polo camiño facer este texto para deixar constancia do ben co pasamos (salvo en algún momentiño que houbo de debate sobre temas que non veñen a conto). Todo comezou na Joakina, sobre as 01:30 pasadas. Alí tomámoslle a primeira, para irlle templando o corpo, coa idea de adaptalo ó frío da noite e ó tute que ía levar a posteriori. As seguintes, coido que 4, foron inxeridas no pub onde traballa a miña irmá. Alí xa comezabamos a entrar en quentura. Puiden saudar a algunhas amizades, como se pode observar no link de maís abaixo, e aproveitamos tamén todos nós para inmortalizar o momentos vividos. http://www.flickr.com/photos/napolimania/ Tamén aproveitei para chamarlle a Barcelona ó meu compañeiro de "celda" en Napoli, co cal botei unhas risas caralludas durante un bo rato, rememorando feitos pasados que fixeron daqueles días en Italia algo inesquecible. Como dicía, aproveitando que a miña irmá tiña alí a súa cámara, poidemos retratar as caras de cada un de nós, a cada cal máis perxudicado polo levar da vida naqueles intres. Entre mentres, os papaqueixos, coma quen non quería a cousa, ían amenizando o cotarro cada dous por tres da man do mestre Xoán e un menda, como se pode comprobar nas fotos. Non podería enumerar ás veces que foron citados o Sito Miñanco, se tutti le cornutti, ou a farlopa pa la tropa, mais foron bastantes veces. Pechando o local, marchamos ó Sete Mares, onde o ambiente non era tan bo coma o ano pasado (pouca xente, e poucos alicientes femininos). De todas formas, alí mandámoslles un par delas máis, chegando á conclusión unánime de que todos iamos polo aire. Disto xa non hai testemuñas fotográficas, pero todos damos fe de que así foi. Tras debatir cousas para acá e para alá, e botarlle uns bailes máis ben escasos, todo hai q dicilo (quizáis por temor a cairlle de cú), marchamos dalí, e fomos na dirección do Planta baixa, en Lepanto. Entre medias, tamén falei con otra amiga de Napoli, esta dende Palencia, e tamén lle botamos unhas risas. Isto rondaba as 7 de mañá, máis ou menos. Que me corrixan se me trabuco. Chegamos ó Planta, pero unha entrada de 5 eurotes a aquelas alturas da noite, como que non. Así que marchamos cara Churruca á Caverna, que estaba aberta, pero botamos pouco tempo porque Iria necesitaba aire, María quedara non sabemos onde, e o Xoán e maís o que escrebe tomámoslle a "refinitiva" antes de irlle tamén á rúa. A partir de aí apareceron coñecidos e tal e cual, pero a idea, dada a carga que levabamos nas costas era tomarlle un café ou un chocolate e comerlle algo tamén para combatir mellor a lascarda. Iria optou por tirar para casa, e como María quedou de palique cuns colegas, os mozos fomos cara Gª Barbón a ver onde podiamos botar algo na boca. Rematamos no Oh Vigo, onde nos mandamos un café con leite que soubo a gloria, e unha hamburguesa completa que nin sei a que sabía. Alí apareceu ó rato María con dous carecos que non sei onde os atopou, pero eu polo menos non entrei na conversa pq o corpo xa me estaba pedindo cama. Rondaban as 9 cando dixen que ata eiquí chegaban as miñas forzas, e decidimos marchar, quedando os carecos sós no local. Supoño que María e Xoán optaron pola opción taxi, mais a miña manía a ese colectivo, e a boa experiencia do ano pasado de irlle a pata para baixar a lascarda, fixeron decidirme polos meus pés como medio de transporte. Non tiven sorte de que a miña irmá, coma o ano pasado, me recollese de camiño, pois unha chamada súa ás 8 indicaba a súa "pronta" hora de retirada. Armeime de valor, e alá fun, coa cabeza chea de grados, rumbo á camiña querida. Polo camiño vin de todo. Dous rapaces, ben intencionados eles, levaban coma podían a unha moza de bo ver en brazos. A pobre non podía co lombo, pero estes mozos, na súa boa fe, colleron á moza de tal forma que a saia que levaba non era suficiente para taparlle os seus encantos, lucindo, para agrado de todos os que iamos por detrás, un tanguita de morrer coas botas postas. Mentiría se non dixese que pola miña cabeza naquel estado pasou a idea de "alzarlle unha man pola patria e deixar alí o meu selo", pero ó final pensei que sería mellor que tan só o imaxinase. Tamén vin xente nas paradas de autobús durmindo, outros tirados entre os coches e un charco de "sustancia estomacal" adornando o lienzo, mozos que se axudaban entre eles a dar un pasiño máis, en definitiva, toda unha caravana de bébedos na súa peor versión festiva. Puiden comprobar que eu ía peor co ano pasado, pq ó chegar ás Travesas aínda me notaba no aire (xa menos, pero o ano pasado lembro que ó chegar alí xa ía como unha rosa). Eran as 10, e uns raios de Sol saudaban dende o ceo. Entre mentres, non sei pq, vin cantanto "Semilla negra", de Radio Futura, canción que me acompañou durante a viaxe, e viu substituíndo a mítica dos Papaqueixos tan aclamada durante a noite. Cheguei a casa ás 11. Cruceime con miña nai na rúa, e ben sabía que ata a noite non a volvería ver. Metinme no sobre, e ata as 18:30 non retornei á vida. Cominlle algo despois dunha merecida ducha, e agora eiquí, subindo fotos, e reescribindo o acontecido, vou finiquitar esta velada de risas e alcol dicindo que a noite mereceu a pena, e que o ano que ven esperemos pasalo canto menos igual ca este. Obrigado ós que o lestes todo, ten o seu mérito, mais, penso que merecía a pena. Un cordial saudo.