O peor do conto é que un xa non sabe que crer ou que pensar... un día a prensa anuncia paralizacións... ao seguinte destapa un novo atentado... ao mar, ao monte ao patrimonio... e outra volta o mesmo desacougo.
Sempre podemos pensar que co "Vello Patrón" isto non pasaba... ben é certo... daquelas pensabase moito menos! Niso algo avanzamos.
Fernán da Veiga
...até o extremo de poder imaxinar un futuro no que as xentes do mar señan desprazados do mesmo, deixandoos sen oficio nen beneficio, para instalar -pondo por caso- muiños eólicos... e todo isto sen soltar un patacón, aínda tratándose de negocios -tanto o propio porto como a enerxía eólica- ben rendibeis mais gobernados e dirixidos dende lonxanos despachos... cecais -coma sempre- dende o afastado Madrid.
Xoan de Requeixo
Simplemente... estamos convosco!
Moito ánimo!
Fernán da Veiga
Xa está ben de tanta imaxe de foto de nadal trucada, tanto bodorrio, bautizo... tanta regatiña e en resumo tanta boa vida sen facer nada por merecela...
Temos direito a saber a verdade sobre eles, no pasado, presente... esperemos que no futuro... non faga falla saber deles... bueno, se acaso que envien unha postal de cando en cando.
Tamén temos direito a criticar e non temos que pagar peaxe algunha por facelo... para iso nos venderon este país por un país libre... aínda que iso non sexa máis ca un lonxano reflexo.
Alén disto a actitude do xuiz contrasta moito coa pasividade que demostran en moitas ocasións: na persecución dos maltratadores, na loita contra o narcotráfico e sobre todo... contra a abundante e habitual corrución.
Así nos loce o pelo.
Xoan de Requeixo
Lonxe de procurar e denunciar o feismo "dos pobres" temos moitos e bos exemplos dese feismo bárbaro, do máis bárbaro, de ricos e poderosos.
Na miña modesta opinón na catedral de Compostela hai exceso de barandas de aceiro e monitores TV de última xeración.
Lamentabel.
Xoan de Requeixo
PD: Non seria máis normal -teñoo visto ben veces en diveros museos europeos- contratar unhes responsabeis que controlasen e impedisen calquera "achegamento" indebido? Non somos Europa, está visto.
Xoan de Requeixo
Soldadito de bolivia soldadito boliviano armado vas de tu rifle que es un rifle americano, que es un rifle americano soldadito de bolivia que es un rifle americano.Te lo dio el señor Barrientos soldadito boliviano regalo de mister Johnson Para matar a tu hermano para matar a tu hermano soldadito de Bolivia para matar a tu hermano
No sabes quien es el muerto soldadito boliviano el muerto el Che Guevara y era argentino y cubano y era argentino y cubano soldadito de Bolivia y era argentino y cubano
El fue tu mejor amigo soldadito de Bolivia el fue tu amigo da pobre del oriental altiplano del oriental altiplano soldadito de Bolivia
Está mi guitarra entera soldadito de Bolivia de luto pero no llora aunque llorar es humano soldadito de Bolivia aunque llorar es humano
No llora porque la hora soldadito de Bolivia no es de lágrima y pañuelo sino de machete en mano soldadito de Bolivia sino de machete en mano
Con el cobre que te paga que te vendes que te compras es lo que piensa el tirano es lo que piensa el tirano soldadito de Bolivia es lo que piensa el tirano
Pero aprenderás seguro que a un hermano no se mata que no se mata a un hermano que no se mata a un hermano soldadito de Bolivia que no se mata a un hermano que no se mata a un hermano
Aínda sendo bastante ignorante nestas cousas do direito, vendo o partido dende a banda, non pode un deixar de entender esta materia como algo moi semellante ao código binario onde a realidade está composta só de dous valores, 0 ou 1, ou pro caso ao que nos referimos: inocente ou culpabel. Non hai lugar a puntos intermedios.
Ese outro extraño estatus, ese modo "nin arre nin só", tan arbitrario e a dedo, é ben dificil de entender para moitos dos que non cremos en atallos nin corredoiras que, ao fin e ao cabo, acaban custando moito máis, en tempo e esforzo, a todos.
Eles verán.
Fernán da Veiga
Pois iso.. non podemos ir de nación seria sen ter unha erótica "postura" propia, que coño!
Temos que atopar ese aquel sexual que nos defina, a homes e mulleres, dentro da nosa natural indefinición... pero nos distinga , ao fin e ao cabo, como galegos.
Non pode ser un francés, nin pode ser menos co grego, nin menos excitante tampouco ca unha masaxe tailandesa... pero, por fín, chegou o momento hai que decidir... cal é o "foder galego!"
Da o mesmo se é na cama, na corte, na leira,... ou na mítica carballeira... a fin de contas...tanto ten, onde se queira, ben vale,... pola banda de Laiño, por Lestrove, non vai mal, por algures ten que ser, se non por ambos.
Por unha vez, hai que decidir! que entenderiamos por "facer un galego"
Asdo. Xoan de Requeixo
Cando a "batalla" xa estaba chegando ao seu fin, cando todos os restantes participantes no debate botaran fóra todos os seus argumentos e xa non tiñan máis nada que aportar, daquelas é o galego, cual partizano, quen comeza o seu traballo, facendo gala da súa mellor artillería, sendo ademáis bon coñecedor dos correspondentes "calcañares de aquiles" de cada un dos contendentes.
Menos mal que un, que por sorte de galegos vai aprendendo algo, xa vía vir a xogada de lonxe, e con non menos arraposamento escoitara claramente -tamén por galego, tamén por raposo- aquelo que o primeiro galego dicía mentres non falaba -si señores, os galegos en silencio tamén falan-, que non era pouco, gardando para sí algunha que outra arma, mais neste caso de autodefensa.
Xoan de Requeixo
A marcha dunha empresa da cidade da Cruña é unha pésima nova nun lugar cidade carente dun forte tecido empresarial co que crear máis riqueza, riqueza que non nace, dende logo, de portas cara dentro dun centro comercial.
Nestes tempos tan próximos ás eleccións municipais deberiamos reflexionar sobre o valor dos nosos votos, para evitar que o noso futuro se vexa supeditado ao enriquecimento dunhes poucos, preocupados por algún que outro xoguete en forma de bandeira, piruli ou xardín e sobre todo por aquilo de "y que hay de lo mio?".
Doutro xeito... pouco futuriño che temos!
Fernán da Veiga
PD: A nosa sinceira solidaridade para todos eses traballadores. Oxalá topedes pronto un traballo mellor.
-Marcho.
-Agarda...
O MATACHÍN:
Gardou os coitelos no maletín. Dirixiuse á seguinte casa.
Brrrrrrrrooooooooooommmmmmmmmm¡¡¡¡
¡Caralloooo co trono¡
Sós na noite, deitados na erva: "...viches Broke Back Mountain?"...
- Mañá serás feliz comigo.
- Pero, ¿será algún día mañá?...
- Escoita as estrelas.
E marchou, deixándoo só cos seus pensamentos...
Te soñé y al despertar dormías acurrucada en mis pestañas.
Paula pensou pratos picantes para Patricia. Privadamente preparábase para pecar....
Cuando regreses, cuando vuelvas con lustros cargados en tu espalda...
O cuando no regreses, cuando mueras silenciado sobre la madera...
Díxolle o Xosé á Xosefa:
"Pepa, para Pepín pon pan..."
Sabía que tiña dous ...
Fiquei parado, mas incrivelmente o mundo seguia movendo-se
Sen querer, acababa de cometer un proboscídeo.
Avó...avó! avó!
(medo)
...morreume...
(Bágoas)
Pum!
- Caeu.
Sós na noite, deitados na erva: "...viches Broke Back Mountain?"...
- Mañá serás feliz comigo.
- Pero, ¿será algún día mañá?...
-Quérote.
-Fúchete.
-Voltei.
-Xa non te quero.
-Marcho.
-Agarda...
Eramos catro, a mesa tiña catro patas.
"Morres aos poucos, suor frío, invernía. Rapidiño doutor...."
De maior non vou traballar.
¿Por que?
Papá morreu traballando.
- Escoita as estrelas.
E marchou, deixándoo só cos seus pensamentos...
Brrrrrrrrooooooooooommmmmmmmmm¡¡¡¡
¡Caralloooo co trono¡
- Tomaaa!
- Toma ti!
Meses después de la violación, Caperucita parió a Lobito.
-Apagha esa lus! Moléstame!
-Normal, meu, estiveches moito tempo durmíndoa.
"Corre!
corre!
veñen por nós.
Ao monte!!!
XAAA!
Ao monte!!"
Asdo:
Fernán da Veiga
Título: "O Maquis"
Silla volcada. Asfixia. ¿Arrepentimiento? Semen en los pantalones. Vergüenza. Depresión.
Te soñé y al despertar dormías acurrucada en mis pestañas.
A vere, non é miña pero é das mellores do refraneiro popular:
"Quen cruza a Marola cruza a mar toda"
ou como dicia a rapariga da chalana turística "Coruña-Ferrol":
"Who cross the Marola cross all over the sea" :D
Ao correrse na boca da meninha, o palhaso chorou.
Un escribe do que sabe...
Cuando regreses, cuando vuelvas con lustros cargados en tu espalda...
O cuando no regreses, cuando mueras silenciado sobre la madera...
Desde o alto do Castro, contemplei satisfeito o deserto...
Um do Saramago:
"Aquel dia não morrera ninguem"
E pensou nel.
Sabía que tiña dous ...
Díxolle o Xosé á Xosefa:
"Pepa, para Pepín pon pan..."
Paula pensou pratos picantes para Patricia. Privadamente preparábase para pecar....
O MATACHÍN:
Gardou os coitelos no maletín. Dirixiuse á seguinte casa.
Fiquei parado, mas incrivelmente o mundo seguia movendo-se
Morrín de cintura para baixo,
ainda que o corazón sínteme .
Marchou deixando palabras tras de si... un amor sen resposta
Consumímonos de tanto amarnos, incluso antes de coñecernos.
"Ahhgrr, ahhgrrrr, ahhgrrrrrrr!!!, si, si, más, más, así, asíííí!!!!, chof"
PaquitoX
Ay que non chego!
Cheguei!! 23:59
Rapaces e rapazas decentes e xentes de bién, (Rajoi dixit), hoxe remata o prazo de presentación de microrrelatos para o II Concurso de Relatos Curtos do Alpendre, así que ainda queda un pouco de tempo para presentar os vosos contos... ata as 24h de hoxe!!. 
Non podo resistir a tentación de facer público un agasallo que moita ilusión me fixo.
Aí a tendes... unha fermosa e xenuina cámara de fotos antigua, unha Kodak Brownie Junior Six-20.
Nin que dicir ten que estou grandemente agradecido aos meus compañeiros do alpendre e a eses outros que sin selo tamén teñen participado no meu regaliño de aniversario.
Moitas Grazassss, obrigado quedo con todos vós.
Fernán da Veiga
Todo parece indicar que un dos mellores grupos do folk galego dos últimos tempos vai "desaparecer". Os xa míticos Os Cempés colgan as gaitas e demais pertrechos, aínda que esperamos que por pouco tempo.
Tanto na súa versión máis tradicional ou coma formación máis evolucionada deixaron nos seus discos e sobre todo nos seus concertos o mellor do ambiente festeiro, coa graza e o bon humor que sempre os caracterizou, amén, claro está, dunha innegabel calidade musical.
Teño claro que certas cousas non han ser o mesmo sen eles pero que se lle vai facer!?
Aí quedades na memoria, nos vosos discos... até que voltedes!
Eans de Cotón
Había tantas anédotas, tantos detalles, mesmo até a máis estrita intimidade era descuberta, por fin, logo de tantos anos de ter que agochala, deixandoa gardada no máis reducido ámbito familiar.
Certamente sentín como visitante -imaxino que non fun o único, claro- unha emoción grande, mais non raiba se non a magoa pola perda -dun xeito ou doutro- de toda esa xeración de homes marabillosos que ou ben foron asasinados ou ben tiveron que sair para o desterro. Unha magoa.
Agora que hai quen se empeña en denunciar aos historiadores por faceren pública esa negra memoria, con nomes e apelidos, esa exposición cobra maior importancia e valor.
Gustariame darlle a noraboa, as grazas tamén, aos organizadores da citada exposición, ao tempo que brindo o meu modesto apoio a quen traballa por erguer esa lousa, descubrindo esa historia da que tan pouco se puido falar en foros públicos e que cando se fixo tivo que darse a xeito de noticia anónima, despersonalizada, sen referirse explicitamente a unhes e a outros, como se os actores, de ambos bandos, levaran caretas ou máscaras.
Fernán da Veiga
Pecou dunha antelación excesiva, adiantando un paso imposibel se non se fai unha campaña de "desgaleguización" previa, que libere a boa parte deses representantes dos seus traumas, dos complexos e medos, desa vertixe que sofren ao verse, sentirse e expresarse, con total naturalidade, coma galegos no mundo.
É unha campaña necesaria, obrigatoria penso eu, que posibilite así a ruptura co secular auto-odio que tanto padecemos.
De non producirse tal liberación estaremos sempre padecendo males tan comúns coma vergoñentos como os impresentabeis desprantes á xustiza (véxase o asuntiño do "L" da Cruña e o lalalá do Pacón, non menos impresentabel) e os recentes desencontros "flamenco-galicianos", nin máis nin menos, na interpretación máis sui generis do himno galego.
Fernán da Veiga
Viñan nun sobre cun simpático libriño e un CD, Cantares de Reis, cheo de cantigas de Nadal e cantos de Reices. Foi toda unha sorpresa, un regalo totalmente inesperado, que moita ilusión me fixo.
Obrigado é agradecerllo ao Concello de Boimorto e ao seu concelleiro, O Mini, unha fonte de sabiduría da musica máis enxebre e auténtica, experto coñecedor e grande divulgador do auténtico significado destas festas que celebramos (canta falla fai!!).
Unha saudiña para el e que o merlo... non deixe nunca de cantar.
Eans de Cotón
De maior non vou traballar.
¿Por que?
Papá morreu traballando.