Cuestión de Criterio

Nunha recente e infructuosa discusión -a berros, obviamente- cun compañeiro quedei sen argumentos para defender a miña postura que viña sendo tan simple como manter que os gustos musicais hai que coidalos, que hai que ter criterio,... non é válido un simple "esto gústame". Eu polo menos procuro escoitar algo que enriqueza na medida do posibel. Asumo a miña culpa. Recoñezo -por vez primeira- a miña incapacidade xa que non fun quen de expoñer axeitadamente os meus posicionamentos, liado como estaba entre exemplos literarios e outras demagoxias. Agora penso que é mellor proceder doutra maneira, atacar o problema cun simple exemplo do que é, sen lugar a dúbidas, unha proposta plena en canto a proxecto artístico e indubidabel e exquisita calidade. Trátase de Olga Román, unha excelente cantante que é máis coñecida por acompañar ao amigo Sabina en moitos dos seus traballos e xiras que pola súa carreira como tal. A sombra de Sabina é moi longa e o seu magnetismo é tan atrainte que as veces esconde e oculta outros astros que merecidamente deberían brillar con luz propia. O de Olga Román é ese caso. Asdo. Eans de Cotón

O simbolismo da Cidade da Cultura

Despois de malgastar unha chea de cartos nunha monumental loucura, no que pretendía ser o mausoleo Manuel Fraga, os actuais responsabeis da Cidade da Cultura de Galiza decatáronse do baleiro inmenso que esta vai representar. Para min non hai mínima dúbida... é o paradigma do nulo concepto cultural que tiña o anterior goberno, un enorme baleiro, unha completa nada, un oco enorme imposibel de encher... é lóxico se pensamos que para eles, á vista dos seus ollos, esa cultura nunca existiu. Asdo. Xoán de Requeixo

A Liberdade Anticonstitucional

O Partido Popular vai presentar un recurso de anticonstitucionalidade ante o Tribunal Constitucional en contra da lei que regula o matrimonio entre personas do mesmo sexo, que dito sea de paso, e a lei que regula o matrimonio entre calquera persoa. E eu pregúntome: ¿Qué criterio siguen para soster tal argumento?, ¿ónde está a inconstitucionalidade?, ¿qué dereitos fundamentais vulnera esa lei?, ¿qué liberdade se coarta?, ¿hai alguen que sinta os seus dereitos minguados polo feito de que dúas personas calesquera casen?... ¿non resulta completamente ridícula esa actitude? Non entendo ónde queren chegar con esa maneira de actuar, ¿están acaso reafirmandose así mesmo como heterosexuais homofobos, católicos, apostólicos e romanos?. Pois creo que para facer tal cousa non e necesario actuar de tal maneira, ainda que non me sorprende. Esa lei que tildan de inconstitucional promulgouse precisamente para que o dereito o matrimonio fora accesible nas mesmas condicións a calquera persoa que quixese exercelo, sen que existise discriminación algúnha, implicita ou diferida da sua aplicación. Simplemente o que esa lei fai é igualarnos a todos. ¿E iso é anticonstitucional?, ¿pero realmente así o cree o PP?, o feito de que a liberdade, a igualdade de trato ante a lei, a non discriminación, a tolerancia e a aconfesionalidade do estado non entre dentro das súas crenzas politicas e relixiosas non fan delas algo inconstitucional. ¿Seica creen estes señores que a constitución está feita a súa medida?, non señores, non, a constitución non é a Biblia. A constitución acolle os dereitos e deberes de TODOS, non so os dos católicos do PP, e como tal non pode discriminar a ninguen por razons relixiosas ou de sexo. TODOS somos iguais ante a lei, temos os MESMOS dereitos e deberes, e mais ainda dende que neste país podes casar coa persoa que queres. Evidentemente están no seu completo dereito, poden protestar e recurrir todo o que queiran, diso se trata. Pero non deixa de ser significativo que o fagan e a maneira na que o fan, ¿tal vez pretenden facer campaña?. Non creo que o Tribunal Constitucional aprobe tal recurso, porque non cabe dentro da cabeza de ninguen cun mínimo de sentido racional que a liberdade sexa anticonstitucional, e nese caso os Zaplana, Acebes, Rajoy e compañía xa saben o que teñen que facer… ou aceptar a democracia como o que é, algo de TODOS, ou resignarse a desaparecer políticamente, porque nese senso non lles vai ser moi rendible o asunto… vamos, penso eu.

Medo

Medo, iso é o que moitos sinten cando non comprenden. Medo irracional, sen motivo… medo mentireiro, que engana. Hai moitos que o propagan, que o usan para os seus propósitos… que nos asustan para así superar o seu propio temor. Son falsos profetas que pronostican un negro futuro, un futuro hipotético que o seu propio medo convirte en real. Utilizan o medo para facer ataques preventivos, para oporse a matrimonios que “destruirán a sociedade e a familia”, para negarse a reformas que “disgregarán España”, para ilegalizar partidos políticos pasándose a democracia polo forro dos mismísimos, para controlar os medios de comunicación, para censurar o pensamento. Inventan “armas de destrucción masiva” para lucrarse coa guerra, coa fabricación de armas, coa reconstrucción do país que eles mesmos destrúen e co petroleo que rouban. Usan o medo para destruir o mundo mentres eles se enriquecen. Úsano para xustificar o asasinato dun inocente mentres viaxa no metro, para controlar o que falamos “por motivos de “seguridade nacional”, para conseguir o teu voto con “axudas económicas”. Medo a unha eternidade no inferno se incumples a “Lei de Dios”, medo ó diferente, medo ó extranxeiro, medo, medo, medo,… Cando non os temes e negas as súas mentiras, cando protestas contra as suas guerras, contra a súa intolerancia, contra os seus abusos,… entón eres “un traidor a la patria”, “un terrorista”, “un pancartero”, un “separatista”, andas “ladrando por las esquinas”, estás “tarado”, eres un “hipi”, un “progre trasnochado”ou un “maricón”… pero é entón cando eles teñen medo. Medo a que se descubra o pastel, a perder o poder, a que a xente deixe de temer, a que o mundo cambie sen contar con eles… Ese día o mundo será outro,… pero ese día aínda está por chegar.

Conto

... y aquel verano mi sangre quedo tatuada para siempre...

Conto: Fin da Tormenta

Na negra escuridade... unha vela alumea un sorriso feiticeiro ...amaina. Asdo. Eansinho de Cotão. Pd: A vela apagouse.

Conto

Apertas, bicos, cheiros. - ¡Xerard...! - ¿Quen? Portazo e rematou.

Conto dunha vida calquera

Apoiou o frío canón na fronte, pensando si o merecía.

Conto: Morrer

Soubo que el ia coa caixa, ao fondo do mar.

A Evolución

Un novo descubrimento cientifico revoluciona as teorías da Evolución Política tradicionais Acaba de facerse público un estudio realizado polo Instituto de Estudos Político-Animais e Interrelacións Institucionais (I.E.P.A.I.I.), que demostra que é posible a evolución de especies políticas xa consolidadas noutras de rango superior, feito que, ainda existindo precedentes, ata hoxe non se tiña documentado dun xeito cientifico. O obxecto de estudio centrouse nuha especie en particular pertencente o xénero Politicae . Ésta especie está contida dentro da familia dos Especulationae, que está ámplamente difundida por toda a Península Ibérica, tendo o seu hábitat natural nas zonas máis densamente urbanizadas, ou en proceso de urbanización. O espécime elexido para realizar o citado estudio foi un Homo LaVazquensis, máis comúnmente coñecido como “Paco”, ou en certos ámbitos como “Sir Paco”. Dito espécime presenta uns comportamentos particulares que, dende fai uns anos, fixo que os cientificos centrasen a sua atención nel. O “Paco” mostra certas características que o aproximan moito a outra especie, o Homo Manueliticus Bambolensis, tamén coñecido por “Don Manuel” ou “Fragasaurio” dependendo das fontes consultadas. Ésta especie, ainda que pertence o mesmo xénero que o Homo LaVazquensis (os Politicae) non comparte a mesma familia xa que o Homo Manueliticus Bambolensis é o máximo expoñente da familia dos Galaicus Cacicae que ten como ámbito natural a rexión noroeste da Península Ibérica. Xeralmente as similitudes entre as dúas especies non pasan de anecdóticas, pero no caso do “Paco” presentanse unhas peculiaridades que fan pensar nunha aproximación que vai máis aló da casualidade a “Don Manuel”, de feito os científicos que realizaron o estudio constataron que existía unha relación de proximidade, cando non afectiva, entre os dous espécimes que posiblemente propiciou este achegamento. Son múltiples os exemplos que demostran este feito, aquí podemos mencionar algúns, tales como o antinacionalismo-galaico-radical que os dous espécimes profesan e levan ata o paroxismo máis irracional, a incapacidade demostrada de comunicarse de maneira comprensible na lingua propia dos seus conxeneres por causas de alerxia lingüístico-cultural ou o feito de que ata na maneira de desplazarse o “Paco” mostra un cada vez máis que notorio “renqueamento” que o aproxima indiscutiblemente a particular maneira de desplazarse do “Fragasaurio”, a cal debe o seu nome cientifico. A cuestión é que o “Paco” está asimilando características e actitudes propias de “Don Manuel” ata tal punto que os científicos concluiron que o que se está a producir realmente e un proceso evolutivo completo que concluirá coa transformación de “Paco” nun novo “Don Manuel” (ou en todo caso “Don Paco”), converténdose na nova cabeza visible dos Galaicus Cacicae, que precisamente están en proceso de búsqueda dun novo Homo Manueliticus Bambolensis que substitúa o antigo, xa retirado por motivos de saude (electoral). Tras facerse públicos os resultados do estudio suscitaronse reaccións procedentes de distintos persoeiros entre as que destacacaremos a do protagonista obxecto do estudio que en declaracións a este medio mencionou ó respecto: “-Bueno hombre, yo siempre le dije a Don Manuel que yo soy un alcalde comprometido hasta las cachas!”…(comprometido con “Don Manuel”, enténdase).

Ilusión óptica

Hoxe casualmente atopeime nun paso de cebra co Sir de Punta Herminia... camiñaba pola rúa na mesma dirección onde está situada a sede do PP. Non quero ser malicento pero... sería unha ilusión óptica ou iría preguntar pola súa candidatura á substitución do Vello Patrón? Todo pode ser. Asdo. Xoán de Requeixo

Coincidencias casuais

A tardanza, as formas... moitas son as cousas que teñen en común as actuacións dos presidentes bush e aznar (ex). Nós sufrímolo no caso do Prestixe e os habitantes de Nova Orleans e esas outras localidades afectadas polo Katrina o están padecendo agora. Non se pense que estou comparando as traxedias, non hai comparación posibel, só os modus operandi. Até no primeiro mundo, na máis poderosa das nacións do planeta, teñen diferentes varas de medir en función da riqueza da poboación, das localidades afectadas... debe ser outro aquel máis desta odiosa globalización. Asdo. Xoán de Requeixo

Refuxios

Vello coche Cada persoa necesita do seu propio espazo, o seu lugar onde resgardarse cando as circunstancias lle resultan adversas ou simplemente cando a un lle fai falla reencontrase consigo mesmo. No meu caso, o meu recantiño é un vello coche, un modelo antigo, realmente desfeito e abandonado; deixado xa fai anos á beira dun castiñeiro. Foron moitas as veces que sendo eu cativo xoguei nese trasto, mesmo diría que son responsabel, en parte, da súa desfeitura. Ainda así, teñoo gardado na memoria cun especial cariño, cun aquel de familiaridade que só reservas aos lugares onde desfrutaches sendo crío. Cando teño tempo e paso por alí para ensaiar un pouco na gaita, nese mesmo souto, sempre procuro pararme, botarlle unha ollada rápida e así lembrar, na media do posibel, aqueles gratos momentos da infancia, agora tan lonxanos. Asdo. Fernán da Veiga

Impotencia

Vendo o mal que o están pasando milleiros de persoas na traxedia de EE.UU, ante a impotencia da potencia máis poderosa deste mundo, non podemos facer moito máis que solidarizarnos con eles, con esas vítimas que a día de hoxe ainda están pedindo axuda. Qué pequenos somos! Asdo. Fernán da Veiga

Recoñecemento merecido

Pepe Temprano tocando nun "xantar gaiteiro" (gaita de fol azul) Dos gaiteiros que eu coñezo hai un que particularmente destacaría: Pepe Temprano, Pepito. Este home representa a personificación da paixón pola gaita, pola nosa música, pola dignificación do enxebre, do país. Quen o coñece dase conta facilmente de que a súa vida é a música ao 100 % ou máis: Gaiteiro, coleccionista, fotógrafo, actor... todo ten que ver, en maior ou menor medida, coa súa teima gaiteira e todo é vivido coa mesma entrega. É un home directo, non dubida un momento en dicir o que pensa, en poñer as cousas no seu sitio. Hai outros que calan con tal de que lles colguen unha medalla no peito, Temprano non é deses. Asdo. Eans de Cotón

Estación claridad

Se fose poeta gustaríame escribir Poeta en Nueva York, ou este texto: No hay túnel que dure cien años, mi vida. Mira como se arruga la tiniebla, la procesión de pálidas se desbarranca, los funcionarios inauguran ruinas. Y vos y yo fundamos aires buenos. Dónde estará la plata de mi río, sólo barro y olitas de minué. En los camalotes cantan sirenas, pero Ulises camionero no las oye, sólo escucha la radio. Llueve liquen en los decrépitos televisores, buenas noches a todos, mariposas y difuntos. Transmiten en cadena las cadenas. El cemento se cansa de ser cobija de la Pampa. Por los baches asoma la luz mala, resucitan cardos y maíces, abran paso las luciérnagas curiosas que verán. Viento sur, olor a transparencia, silbo de la calandria, madrecita cantora del primer rayo de la aurora. La sopa de los pobres llega al centro, y su vapor al reino de los cielos. Ventolina que barre tormentas, lavadero del alma, nos deja serenitos, reciclando la pena en vasto amor. Silbo de la calandria y vidalita de la esperanza. Darle cuerda al amanecer, empujar un poco al Sol, al buen día meterlo en casa. Silba la calandria y nos sorprende en vela, amuchados, con ganas de seguir. Estación claridad vamos llegando. (Maria Elena Walsh)

BSO: Enemigos

Cambiando radicalmente de tercio e entroncando -por diversos motivos- coas datas nas que estamos... escollín como Banda Sonora a peza titulada "Septiembre" do vello e mítico grupo "Los Enemigos". Acho que se a coñecedes non ha ter dúbida e se non... xa sabedes. Asdo. Eans de Cotón Septiembre Los Enemigos ¿Por qué estoy frio si hoy hace calor? Yo iba a ser un gran tio todo un ganador ¿Será que no es lo mío esta competición? ¿Por qué os reís tanto delante de Dios? Delante de Dios. Lo he intentado de corazón Me hubiera encantado, lo sabes señor ¿Es cierto que no tengo? ¿Es cierto que no tengo? ¿Es cierto que no tengo? Ninguna vocación Ya es Septiembre y yo no voy a estar en Septiembre. Este Septiembre no voy a vendimiar en Septiembre. Id a por el pan que yo no voy a ir y a por la leche yo no voy a estar Antes de que me echen prefiero salir aunque sea abriendo la puerta de atrás la puerta de atrás Mientras los frailes vayan a rezar, Mientras los bailes sean sin mi igual yo besaré a la madre besaré a la madre besaré a la madre que hoy me velará Ya es Septiembre... Voy a estrenar corbata hoy Por fin haré algo de verdad ¡Qué feliz soy! Ya es Septiembre Septiembre Septiembre mi último Septiembre