Santo Andres, Ortegal e Estaca de Bares

Un domingo calquera, nunha tarde máis ben tirando a gris, cuasi máis propia do inverno que do recén chegado vrao decidimos tomar camiño cara o norte e visitar as afastadas terras de Estaca de Bares e o Cabo Ortegal. Recoñezo que tiña moitas ganas de facer esta visita, adiada até hoxe por circunstancias que non veñen ao caso pero por fin o día chegou. A excursión trouxome á cabeza lonxanos recordos da miñas estadías aló na Irlanda, mais non foron as únicas imaxes, lembrei tamén aquela primeira vez -nocturna practicamente- na que visitei o santuario de Santo Andrés de Teixido xunto co compañeiro Perucho. Que mítica experiencia!! Cando o sol mostraba signos de querer deitarse... o día finalmente abriu e as raiolas enchian o verde espazo cunha luminosidade especial. Tomamos o atallo máis longo, pasando perto da pequena aldeiña onde se atopa o famoso santuario, xa sabedes, unha mínima poboación situada a carón dun cantil de tal modo que da a impresión de que vai esbarar pola aba do monte até caer no Atlántico. Como non podia ser doutra maneira, levado pola atmosfera, tomei a gaita e botei unhas cantas pezas, quizais máis mal que ben pero..., sei ben que iso é moi peliculeiro mais vaiche moito comigo. Aqui tendes unha pequena mostra.