Un pequeno acontecido

Esperto, torno un chisco á cabeza, mirando de esguello cara o cabeceiro da cama, fíxome -máis ben pouco- nun dos moitos reloxos espertadores e creo interpretar as nove menos cinco. Apresurado salto da cama, métome no baño lamentando ter que irlle ao cursiño sen almorzar por falla de tempo... debaixo do chorro, mentres a película de xabrón vai cubrindo o meu corpo, vou pensando se non sería mellor deixar de ir hoxe, por iso de que non pensen que son o que son, un impresentabel. Unha vez acabado, saio do baño apresurado igualmente, determinado a non facerlle caso á mensaxe que a miña cabeciña me quería mandar, que pasase hoxe de irlle ao curso... Por unha vez na vida, non fixen caso. Abro o armario -curiosamente os gais que nel viven non aproveitaron hoxe para sair e iso que ben me poderían pillar desprevenido-, medio me vou vestindo entre o treito que dista da miña habitación á cociña onde vexo a miña nai "almorzando". O primeiro que fai ao verme é preguntarme onde raio vou...posto que son as tres da mañá!!!! De volta para a cama -moi limpiño iso si-, vou pensando nas miñas historias... tentando darlle explicación a tanto desacougo, por suposto non lla atopo... despois ás 4...ás 5...ás 6... volvo espertar pero desta volta non me ergo, bótolle unha ollada ao o demo dos meus reloxos (parente non lonxano dos Trangomangos) por ver se desta volta tamén me quere tomar o pelo. Decididamente si pero xa non lle fixen caso. Ren máis. Pd: 1º Espero non ferir susceptibilidades por mor da referencia do armario, lease en tono humorístico. 2º Esta é unha historia baseada en feitos reais, vaia que si.